Rey Varela será alcalde grazas á desafección dos electores de esquerdas ás listas progresistas. Entrementres, a determinados membros da executiva socialista ferrolá faltoulles tempo para aparecer nos xornais, transmitindo que son as ambicións dalgúns para “apañar cacho” o único que queda da derrota. Evidentemente, somentes filtran aquilo que lles interesa; e non que este pasado xoves Rosa Méndez presentou a súa dimisión como membro de dita executiva.

Quizais, sexa porque Rosa lles está chamando novamente á orde: que non todo vale en política, que o persoal non está por diante do colectivo. Quizais sexa tamén porque ela encabezou o “votemos non” á lista imposta na última asemblea de afiliados. E quizais, porque sabíamos que, se ben a xestión da crise ía condicionar os resultados electorais, só dende unha campaña municipalista e presentando unha candidatura crible ante os cidadáns, Ferrol podía seguir sendo socialista. Como contrapunto, aí están os resultados de Ares, As Pontes ou Vigo.

É posible tamén que as voces irresponsables que velozmente filtran o que lles interesa, instrumentalizando á prensa en beneficio propio, non desexen que os afiliados socialistas que están na súa casa tomen nota. Non vaia ser que decidan tamén chamar á orde á maioría desa executiva, e asistan masivamente ás asembleas a expresar a súa indignación.

Que hai de socialista no ruído? Onde está o proxecto de cidade ou a vía democrática ao socialismo?

Ver artigo no Diario de Ferrol.

Os partidos, especialmente se gobernan, son estruturas moi complexas. Iso fai que nas cousas esenciais, como na formación das candidaturas, non valga simplemente cunha maioría mecánica; sobre todo se esta non é produto dun proxecto político cohesionado ou dunha visión compartida de cidade.

As candidaturas non son uns caiucos con indocumentados á procura do seu El Dorado particular. E a política non é un singular xogo da oca, no que un pode ir alegremente de cadeira en cadeira. Pola contra, o compromiso cos electores e coa cidade son os eixos de todo programa político que pretenda ser hexemónico, e ademais transformador.

De aí que a palabra necesaria sexa a de consenso. Produto do acordo co candidato á alcaldía e desa necesidade de aglutinar ao conxunto do partido. Isto non só porque o digan os Estatutos, senón porque é de sentido común. Esa é a tradición democrática, esa é a tradición socialista; así como unha necesidade imperiosa para unha cidade como Ferrol.

A Agrupación Socialista de Ferrol ten a posibilidade real de ser o eixo dun novo Goberno de Progreso nas eleccións do 22 de maio. De revalidar a súa boa xestión deste catro anos.

Ninguén, por moito que pareza emular a Sarah Pallin – e que debera analizar as causas dese fortísimo deterioro da súa imaxe pública – ten dereito a converter a este partido nun lugar inhabitable para os seus militantes, nin moito menos, insufrible para os seus votantes. O camiño da esquerda é claro: consenso.

Ver artigo no Diario de Ferrol.