A industria ante a reforma eléctrica
Resposta
Arquivo da categoría: No dixital Praza Pública
Máis PSdeG, máis esquerda, máis galego
Das eleccións galegas do 21 de outubro debemos extraer as conclusións acertadas que nos permitan rectificar e encamiñar de xeito adecuado a acción política, tanto da esquerda parlamentaria como social, para os vindeiros anos. Quizais por iso debemos salientar o contexto de crise, agudizada nos países do sur europeo, fundamentalmente polas deficiencias dos seus Estados de Benestar e nas súas democracias. Así, como o fracaso da esquerda social, que pese ás grandes mobilizacións cidadáns, non logrou traducir iso nunha maioría de esquerdas no Parlamento galego.
Dende o campo socialdemócrata deberíase repensar aquelo de Rosa Luxemburgo; de que o feito consubstancial ao capitalismo é a súa necesidade de acumulación de capital. E hoxe a globalización triunfante, neoliberal, na súa expansión a costa de todas as formas non capitalistas de produción, camiña cara á sociedade dual final, facéndose entón imposible toda nova expansión e polo tanto, a propia acumulación, xunto cos feroces antagonismos de clase e unha crise social permanente.
Os socialistas basean a súa forza na xestión do crecemento económico e na capacidade para redistribuír a riqueza; na súa capacidade de pór en marcha un pacto social (abolido pola dereita), aparentemente incapaz de entender que debe ser unha forza que combine a acción institucional e a mobilización social, coma verdadeira esquerda transformadora que é.
Ler artigo completo en Praza Pública (pincha aquí)
P.S.:
Publicado no nº 33 da revista Razón Socialista (Fuco Buxán).
Hai unha versión publicada no xornal El Correo Gallego o día 11 (pincha aquí).
Complicidades, hexemonía política e saída da crise
Unha das cuestións que afectan a todos os partidos de esquerdas establecidos, incluso ás novas formacións que están a nacer, é algo tan básico do cómo se relacionan coa sociedade, pero o certo é que uns por inmadurez ou incapacidade organizativa e outros porque as “obrigas institucionais” os consumen, carecen dunha relación directa cos cidadáns. Ningún ten capacidade de mobilización, fundamentalmente porque son incapaces de ilusionar aos seus propios militantes (que sería o vehículo natural primario), e pola outra, carecen de medio de comunicación algún con respaldo masivo. Quizais, deberan reflexionar sobre a historia da formación e do compromiso militante dos primeiros sindicatos, partidos socialdemócratas e socialistas. Eles levantáronse sobre estes piares.
Isto trae consigo, que fundamentalmente, relaciónanse coa sociedade a través do filtro dos medios de comunicación tradicionais, vinculados aos grupos financeiros e de presión que condicionan de xeito visceral o discurso político e desvirtúan as reivindicacións dos cidadáns comúns. Hai tamén que salientar que as redes sociais se ben están a axudar na mobilización, aínda están en cueiros simplemente porque non todos os cidadáns están na Rede. É dicir, a metade da xente común non ten acceso – ou un acceso axeitado – ben porque deben atender a sobrevivir no día ao día, ben porque segue a ser caro ou non forma parte aínda dos seus hábitos culturais e menos de información e conformación da realidade social.
Polo tanto, as esquerdas non lle están disputando á hexemonía á dereita nun eido tan importante como é a da comunicación e formación da opinión pública…
Ler artigo completo.
A culpa da crise é do cha-cha-chá
O PP teno claro. A culpa é da insoportable herdanza recibida do Goberno Zapatero. O certo é que a dereita provocouna, mais son os grandes beneficiados. E trae unha fonda crise política e electoral da socialdemocracia, e por extensión das outras forzas de esquerda, incapaces de reconducir os acontecementos alén do lamento.
Debéramos lembrar que a orixe está nunha fonda desregulamentación financeira – que en España implementaron Aznar e Rato coa lei de liberación do chan 6/1998 do 13 de abril – resultando unha enorme concentración da riqueza en poucas mans e un retroceso das rendas dos traballadores e das clases medias, chegando ao colapso actual. É dicir, un dos problemas fundamentais é precisamente a concentración da riqueza, a falta de reparto equitativo e a falta de igualdade. Precisamente, estes tres elementos están na crise ideolóxica que sofre actualmente o Partido Socialista, que aceptou os dogmas dun “libre mercado” que considera a democracia unha “cesión involuntaria” aos traballadores.
Así toda democracia necesita dunha base económica para poder ser viable. Dende a saída da ditadura a levamos construíndoa trinta anos, é iso que pretendemos chamar “Estado de Benestar”. E o noso modelo democrático, tiña como sinais de identidade o acceso gratuíto e universal á sanidade e ensino públicos, un estado autonómico – aquí cuestionado deslealmente por Feijóo – e un amplo abano de dereitos sociais. Pero, entón onde fallamos?
Ante o XII Congreso do PSdeG
Dicir que os socialistas galegos están na encrucillada no seu próximo congreso é unha obviedade. Todos os congresos o son, mais este ten unha especial importancia pola grave crise social que padece o noso país. Este XII Congreso Nacional enmárcase nun momento de ruptura social onde a dereita fai aflorar a loita de clases de cheo, rachando co pacto produto da Transición española materializada na reforma laboral que pretende retrotraernos ás relacións laborais de 1945.
Ler artigo completo en Praza Pública.
manuelcendan.com 