Arquivo por etiquetas: Zapatero

Destrutores

Poblicado o por
Resposta

O PP está facendo números. Nas masivas mobilizacións do 14N, unha parte dos manifestantes tiñan que ser ex votantes deles, para poder cadrar as contas.

Preocúpalles que a xente empece a entender que ser de dereitas é un lastre, en xeito de recesión, de paro, de privatización da sanidade e do ensino, de desafiuzamentos. Gobernan, non por méritos propios, senón pola incompetencia da esquerda. Botarlle a culpa a Zapatero xa non lles serve, porque son as políticas de Rajoy e Feijóo as que son sufridas.

A deslexitimación da política implica unha gran debilidade de quen goberna. Ademais, como vemos no Concello de Ferrol, a maioría absoluta non é sinónimo de boa xestión, nin de lealdade cos cidadáns. Se as institucións non representan verdadeiramente a soberanía popular, a lexítima rebelión exprésase nas rúas. Contra os destrutores da democracia.

Enlace a Diario de Ferrol (columna “Letras de Cambio“)

Outro Suresnes

Poblicado o por
1

Zapatero volve a deixar fóra de xogo á dereita. A estratexia desta última de converter as municipais e autonómicas do 22 de maio, nun plebiscito contra o primeiro agora resulta ridícula. Este xa ten data para se marchar, e os insultos e malas formas dos dirixentes do PP evidencian que foron sobrepasados polo Presidente. Agora, deberán reconsiderar toda a súa folla de ruta, sobre todo porque se por algo se diferencian da dereita centro europea é por non querer asumir riscos; especialmente, cando todos sabemos que non teñen políticas substancialmente diferentes das marcadas pola Sra. Merkel…

Ver artigo completo en Galicia Hoxe.

Saquear Libia

Poblicado o por
Resposta

Si, o Coronel Gadafi debe ser levado ante o Tribunal Penal Internacional, pero non menos que aqueles que andan a preparar a intervención militar en Libia; que basicamente son os mesmos que decidiron a ocupación de Iraq e Afganistán. Todos eles con intereses cruzados coas grandes multinacionais enerxéticas. As mesmas que ata hai pouco saudaban á presenza do goberno libio nos seus consellos de administracións, incluídas as españolas.

Aínda non está claro que pasa dentro de Libia, pero o que xa se sabe é que a chamada oposición son unha parte da propia estrutura do réxime actual que acaba de pactar cos EEUU e as antigas potencias coloniais na zona: o Reino Unido e Francia. A diferencia de Túnez e Exipto, aquí non hai grandes masas cidadás fronte á ditadura.

Ler artigo completo en Galicia Hoxe.

 

Rectificación

Poblicado o por
Resposta

Alén do baile intencionado das cifras, está claro que o 29 de setembro é un éxito da Democracia. Aqueles que querían simplemente o enfrontamento – entre o partido socialista e a súa base social – fracasaron. Os traballadores expresaron o seu rechazo ás medidas neoliberais e á reforma laboral, cunha cuadratura do círculo. Cunha forte contestación ao Presidente Zapatero, esixiron a súa rectificación en materia económica e social; sinalaron aos causantes da crise e pediron un xiro á esquerda. Perden, polo tanto, os tiburóns financeiros, a dereita e o lobby liberal incrustado no Goberno socialista.

O éxito do 29S foi posible polo traballo en común de UGT, CCOO e CIG. Alén dunha simple suma puntual de forzas, deberan confluír en manifestacións conxuntas e unidade de acción nas empresas. Unha esixencia estratéxica para a defensa do mundo do traballo.

Que sentido ten o diálogo social, sen rectificación na política de Zapatero e tamén, na parte que lle corresponde á Xunta de Galicia? A precariedade retrae da participación social aos sectores máis débiles dos traballadores, pero é máis forte a indignación do conxunto da cidadanía. A reforma laboral, e o saqueo das pensións, da sanidade e da educación públicas non serán de balde. Hai e haberá contestación democrática. Os campos están perfectamente delimitados: Democracia vs. Liberalismo.

A sociedade, coa súa participación á calor da Folga Xeral do 29S, sentenza que hai unha saída progresista á crise. Zapatero debe rectificar, depende do seu reencontro coa esquerda social, política e sindical.

Enlace a Galicia Hoxe

Pepe Blanco, Rajoy e o Pacto anti crise

Poblicado o por
3

Do debate parlamentario do pasado 17 de febreiro hai que salientar tres cousas: a) evidencia as dificultades para acadar un Pacto de Estado que contribúa a unha saída progresista á crise económica – social que padece España; b) Rajoy recoñece a súa incapacidade para liderar unha alternativa democrática fiable; e c) Pepe Blanco é hoxe un dos grandes valores políticos do Goberno Zapatero.

A dereita española, aposta outra vez máis, pola estratexia de esperar a que se pudra a situación e co Partido Socialista se enfronte coa súa base social. Non hai que esquecer que precisamente a abstención dos votantes socialistas situados máis á esquerda foi o que lle permitiu a Aznar ser presidente de 1996 ao 2004.

Redundando nesa estratexia do PP hai que entender a solicitude de Mariano Rajoy ao Grupo Parlamentario Socialista para que cese ao Presidente Zapatero. É un recoñecemento expreso da súa incapacidade para liderar unha alternativa crible, mais tamén, sérvelle para seguir escondendo que a dereita española aposta por unha saída á crise segundo o modelo ultraliberal letón.

Un dos problemas para ese Pacto está en que hai que ten decidido que para saír da crise, esta a paguen unicamente os traballadores, reducindo salarios, pensións, precarizando máis as relacións laborais, cuestionando os fundamentos do Estado de Benestar. Reducindo en definitiva a Democracia. Temos unha dereita, que incapacitada para reivindicar o franquismo, reclámanse “pro-chinos” na súa proposta de modelo político e social e dun capitalismo de estado que lles permita uns bos negocios sen riscos.

Estamos ante á crise social española máis importante desde 1936. É evidente que o Goberno Zapatero fai fronte aos seus efectos sobre o emprego, intenta renovar o modelo de crecemento económico e defender os avances sociais e así como, afortalar o noso sistema de protección social no curto e longo prazo. E isto fíxose máis visible, fundamentalmente, coas políticas expansivas – clásicas da socialdemocracia keynesiana – tras a saída do ex Ministro Pedro Solbes.

Seguir lendo →