Arquivo da categoría: En Razón Socialista

Editada pola Asociación Fuco Buxán

A construción dunha esquerda nova tras o 20N

Poblicado o por
Resposta

A xestión da crise e as renuncias do Partido Socialista en favor do neoliberalismo (reforma constitucional, laboral, das pensións…) abriron un novo ciclo de hexemonía da dereita, non vista probablemente dende a ditadura franquista. Mais agora, a derrota do movemento obreiro e da esquerda tradicional vén dada pola non comparecencia no campo de batalla dos seus dirixentes; só o movemento plural, aínda confuso do 15M e os tres millóns de afiliados dos sindicatos, quedan fronte á hexemonía conservadora.

Nos anos noventa Adam Schaff(1)afirmaba que o xiro ao liberalismo dos socialdemócratas traía consigo que os antigos comunistas ocuparan o espazo ideolóxico dos anteriores. Evidentemente, a responsabilidade da socialdemocracia oficial do PSOE é fundamental; pero tamén a falta de alternativa tanto do nacionalismo galego como dos sucesores do PC vén dada porque substancialmente defenden o mesmo modelo, e porque ás súas prácticas políticas son de feito intercambiables. É dicir, fáltalles programa e acción reais na sociedade. Isto explica o rexeitamento da inmensa maioría da poboación, a forza do “todos son iguais” e do “non nos representan”.

A falta de conexión directa cos partidos de esquerda do movemento plural representado polo 15M, xunto a que o triunfo do PP vén dado pola desafección dos traballadores e das clases medias polas listas electorais das esquerdas tradicionais, abre unha etapa inmediata de deslexitimación do parlamentarismo e do actual sistema de partidos. Nun momento onde o PP fala dunha “nova transición histórica” co pretexto de romper os consensos constitucionais e pechar o ciclo político que naceu co Referendo de 1978. Unha dereita coas raíces nunha Alianza Popular que recollía a sectores do tardo franquismo, que se viron na obriga de sumarse á democracia se non querían ser laminados. Agora, coa crise das esquerdas e de sociedade que padecemos, permítelles apostar por un sistema onde a maioría da poboación non se sinta representada (abocándoa á auto-marxinación política), e avogando por un réxime “censitario” similar ao do século XIX.

Dende o socialismo oficial non entenderon que a renuncia a intervir politicamente na economía, a falta dun poder certo dos traballadores – a súa verdadeira base social – e dos seus sindicatos na xestión directa das empresas, impide o desenvolvemento dunha democracia real. O traballo segue a ser o eixo central da nosa sociedade, e se se desenvolve en condicións abusivas en favor da patronal, a democracia é imposible; incluso políticas sectoriais como a conciliación da vida familiar ou de igualdade de xénero caen, xa que non teñen base de apoio. E aí están as propostas da CEOE a prol dunha auténtica ditadura do capital. Volveremos ás mobilizacións polos dereitos de folga, manifestación e opinión, xunto coas actuais provocadas pola avaricia dos financeiros? Seguir lendo →

Militancia

Poblicado o por
1

Felipe González en 1993 dixo que entendera a mensaxe. Non foi así. Nomeou a Solbes Ministro, e pactou con CiU unha política plenamente neoliberal, sen concesións. Déficit cero e Pacto de Estabilidade. En 1996 os votantes socialistas máis á esquerda quedaron na casa. Aznar gobernou co apoio de CiU.

Nunha acción conxunta dos tiburóns financeiros e da dereita europea dobregaron a Zapatero e agora, escríbenlle o plan de axuste. Foron axudados polo sector neoliberal do PSOE, Felipe incluído.

Agora este último reclama militancia pura e dura. Leninismo neoliberal. Aínda que para si, Felipe sempre reclamou a heterodoxia socialista. Quizais, por aquelo que dicía Bensaïd: “A miúdo hai máis fidelidade política na infidelidade crítica”. Eu tamén reclamo a mesma heterodoxia.

O plan de axuste e a reforma laboral coloca ao PSOE onde quere o PP. Estamos abocados a afondar na crise coas medidas que queren os que a provocaron. Necesitamos un xiro á esquerda. Banca pública e nacionalización das empresas enerxéticas, participación dos traballadores na xestión das empresas, loita contra a fraude e por unha progresividade fiscal. Democracia económica.

Peche da Bolsa. As pequenas e medias empresas non se financian así, nin sequera as grandes, que acaban recorrendo á banca tradicional. A Bolsa só serve para especular, espoliar e atacar os dereitos dos cidadáns. Usura depredadora.

Militancia pura e dura, si. Pero, para defender á nosa base social, a democracia e o socialismo.

Enlace a Diario de Ferrol

Tamén aparecerá no número 28 da revista de “Razón Socialista” (a piques de saír do prelo).

A Nova Praza de España

Poblicado o por
3

Vai para oito anos que comezaron as obras de remodelación da Praza de España de Ferrol e aínda queda un bo treito antes de que, a que sen dúbida é un dos lugares máis emblemáticos da cidade, volva a poder ser ocupada e humanizada polo uso diario dos cidadáns.

Se ben é certo que no mandato de Xaime Bello e Amable Dopico empezan o que son as obras dentro da Praza de España, coa retirada da Estatua do Cabalo, feito este último demandado pola cidadanía democrática e amplamente celebrado no seu día; é ben certo, que xa de antes estaba chafada a sorte desta praza. Hai que lembrar que onde hoxe levántase o Edificio Administrativo da Xunta de Galicia e un voluminoso grupo de vivendas privadas de alto nivel, nos anos noventa, o famoso aparcadoiro estaba proxectado no seu solar (de propiedade municipal), con dúas plantas subterráneas. E xunto coas oficinas da Administración Autonómica, ían ir un centro público da terceira idade e falábase tamén dunha residencia universitaria. Aquel solar foi cedido nun pelotazo, dentro dunha xeira de irregularidades urbanísticas causando unha perda patrimonial para a Cidade de Ferrol.

Quizais, visto desde hoxe resulte rechamante, que os que defendíamos o Ben Público – un coñecido grupo de militantes socialistas – tiveramos que sufrir unha denuncia penal por “suposta difamación” e unha proposta de expulsión do noso partido, ambas archivadas finalmente; máis estou convencido de que se fose hoxe, aquel concelleiro de urbanismo denunciante sería cesado, e con toda probabilidade a súa executiva local disolta.

En fin, un bo negocio privado e un mal negocio para o Concello. En calquera caso, o que pretendo dicir é que a planificación da Cidade – que ten que ser a medio e longo prazo e cun amplo consenso político e social – non pode estar hipotecada polos intereses particulares.

Hai que salientar que neste mandato municipal foi positivo que inicialmente se paralizaran as obras, que co apoio da entón Consellería de Ordenación do Territorio – socialista – se rescataran a pesar do alto custe económico, e creo que unha xestión razoable do actual concelleiro de urbanismo, Ánxel Mato, permitirá recuperala dentro do posible e normalizar a vida cidadá neste punto principal da cidade. Outra cousa será o que no futuro poida facerse nela. Probablemente a xestión da actual Corporación sexa para moitos anos, e será outra xeración política quen definitivamente conforme a Nova Praza de España.

É evidente tamén, que o desenvolvemento desta “solución de urxencia”, incluído o uso do subsolo, segue sometida aos avatares do desencontro das esquerdas. A ruptura municipal da coalición entre o Partido dos Socialistas de Galicia e Esquerda Unida representa un fracaso para esta cidade, e nun primeiro término para as formacións locais que están obrigadas a nos representar axeitadamente.

Uns parecen que tarde déronse conta que nove son menos que trece, con serios riscos de enfadar aos seus electores situados máis á esquerda, e que a dereita local traballa pola derrota do actual alcalde, obviamente; e outros, quizais crean que atoparon un xeito de facer valer o seu peso. É evidente que coa actual situación Esquerda Unida amosa que son imprescindibles para a estabilidade política do Concello de Ferrol, e ao mesmo tempo, poden marcar sen pudor as súas diferenzas co Partido Socialista; a peaxe está en que a súa influencia real na gobernanza e nos cambios políticos da cidade é moito menor que nun goberno compartido.

Sigo a pensar, que neste tema, así como o que require un proxecto de esquerda para a nosa Cidade, esixe da unión das tres forzas progresistas de Ferrol; da confluencia de socialistas, esquerdistas e nacionalistas. Aqueles cidadáns que asinamos o chamado “Manifesto a prol dun Goberno de Progreso para Ferrol” en outubro de 2008, seguimos a ter razón. E nas eleccións municipais do 2011 os cidadáns darán o seu veredicto. Igual hai sorpresas.

Publicado no Diario de Ferrol (17-12-2009) e no número 27 da revista Razón Socialista (Segundo Semestre, 2009).

Megasa: corazón de ferro

Poblicado o por
1

A mediados de setembro, nun medio de comunicación estatal, facíanse eco de que Megasa convertíase no cuarto accionista da empresa lusa CIMPOR (Cementos de Portugal), consolidando así unha posición dominante dentro do veciño país. E isto o facía en pleno desenrolo do conflito laboral que ten á Empresa sen convenio colectivo dende hai dez meses, e en plena crise financeira mundial.

Megasa Siderúrxica S.L. é o corazón do Grupo Megasa. Escindida de Metalúrxica Galaica S.A. en 1997, sempre foi a base histórica do desenvolvemento económico do Grupo que hoxe coñecemos. Xunto con “Freire Hermanos”, deu o gran salto adiante coa compra das dúas factorías da Siderurxia Nacional Portuguesa, a creación de Bipadosa, ou de TAT – empresa de transporte na que ten de socio ao consignatario do porto ferrolán Pérez Torres -, así como Megasider. Á participación en Cimpor tamén debemos engadir o control de empresas como Atlansider, Corporación Noroeste e Cementos Cosmos. Un gran grupo empresarial, que encabezado por un emprendedor de primeira liña, obviamente, son os seus traballadores naroneses quen tamén poden reclamar para si, unha parte moi importante do crecemento desta antiga empresa familiar.

Este 16 de outubro pasado, tras o fracaso da mediación do Alcalde de Narón, Xoán Gato, que contou co respaldo dos grupos políticos deste concello (Tega, PP, BNG e PSdeG – PSOE), os traballadores víronse obrigados á convocatoria de dez días de folga xeral, repartidos ao longo do derradeiro trimestre do 2008. A Empresa, pechada en banda a calquera tipo de diálogo, decidiu o despedimento de dous traballadores xóvenes, un deles membro do Comité de Empresa; ambos da sección de Acería, e expoñentes dunha nova xeración que cre nos dereitos das persoas.

O certo é que todas as decisións empresariais, que levan tomado desde hai un tempo, están contaminadas pola seu radicalismo fronte os dereitos dos seus traballadores. Previamente, aínda que supostamente por “razóns organizativas debida á situación do mercado”, a Empresa xa decidira a liña da presión, reorganizando o proceso produtivo, trasladando de sección e quendas a un gran número de traballadores. O certo, tamén, é que Megasa Siderúrxica S.L. ten un déficit estrutural no seu número de traballadores e que, na práctica, estamos nas teses da Empresa da mobilidade dos traballadores para cubrir as baixas laborais, fronte a súa negativa a sobre pasar a cota ideolóxica dos 250 empregados.

Os traballadores de Megasa Siderúrxica non saíron beneficiados do crecemento do Grupo Megasa. Se por algo destacan, é por unha grande responsabilidade, que lles leva a só pedir achegarse ao Convenio Provincial do Metal – un acordo de mínimos, que na maioría das súas cláusulas son superiores ao convenio desta Empresa – fronte ao seu propio sector siderúrxico español. Por iso, non se entende o radicalismo da postura patronal.

Vai seguir a Dirección de Megasa sen asumir a súa responsabilidade cos seus traballadores, e coa sociedade que acolle a esta Empresa? Asumirán que xa vai sendo hora dunhas relacións laborais propias dunha empresa europea? E o diálogo social? Que non pode condicionar a negociación do convenio á renuncia ao gañado en sentenza xudicial e a desaparición do concepto de “tóxico e penoso”?

A readmisión dos despedidos e o diálogo a prol dun convenio xusto é obrigado para conseguir a volta á normalidade laboral en Megasa. A Empresa erra se considera que pode aproveitar a crise social, provocada polo especuladores no sistema financeiro, para facer retroceder aos seus traballadores. Onde queda a responsabilidade social corporativa que firmaba estes días co resto deste sector industrial?

Mentres organizar e estendela solidariedade e a mobilización. A implicación do conxunto da comarca ferrolá e de todos os seus axentes sociais e políticos – sindicais. Readmisión despedidos e un convenio xusto.

Publicado no Diario de Ferrol 31-10-08

Para Razón Socialista, nº 25, 2008 (2º semestre)

Ferrol, polo mar e a vida

Poblicado o por
Resposta

Curso V�deo ACSUR Fuco Buxán

O vindeiro 18 de decembro no Centro Cultural Carvalho Calero de Ferrol, presentarase o vídeo que da título a este comentario, produto da colaboración que desde hai uns anos estamos a manter desde Fuco Buxán coa ONGD “Acsur – Las Segovias”.

Eses dez minutos e medio que dura a película é o resume do traballo que na primeira semana de xullo (adestramento e nocións en vídeo social), e na primeira fin de semana de agosto (montaxe), estivemos a facer coas dúas persoas chegadas de ACSUR: Silvia Chocarro e Ian Ingelmo. As nosas máis agarimosas grazas pola súa implicación cos nosos problemas.

Non contentos coa axuda que nos prestaron, eles enviaron ao Certame “Vídeo Diversidade” polo que a entidade convocante “Ecoloxistas en Acción” tivo a ben outorgar á nosa curtametraxe un dos accésits.

Este vídeo, ademais, entrará na rede internacional que esta ONGD ten para a difusión de problemáticas sociais. De feito, formará parte do Noticiario Intercultural, sendo ademais un programa que nesta ocasión compartimos con dúas asociación bolivianas: Casa Wayna Tambo e o Centro de Información Boliviano. O tema común é a sostibilidade medioambiental.

No noso caso, o tema central é a agresión de Reganosa ás nosas vidas e á ría de Ferrol. Tendo como hilo condutor durante todo o filme ao Coordinador do Comité Cidadán e primeiro presidente de Fuco Buxán, Carmelo Teixeiro.

Mágoa que neste proceso de aprendizaxe tiveramos que desbotar unha parte do material filmado, erros que se cometen en todo proceso creativo. Mais, o noso recoñecemento e as nosas máis sinxelas grazas a Monserrat Garel, a Xaime Gabarre, Gabriel Tizón, Alberto Saavedra, Luz Marina, a Milladoiro, ao Ateneo, ás Asociacións de Veciños de Ferrol Vello e do Ensanche A, ao IES Carvalho Calero e á Concellaría de Cultura do Concello de Ferrol. Grazas a todos os colectivos, especialmente ao Comité Cidadán e aos seus integrantes pola defensa da nosa ría ferrolá.

Grazas a todos pola axuda prestada, así como aos participantes ao curso: Xan, Ana, Rafael, Martín, Amador, María, Rocío, Paula, Mauricio.

E unha mención especial para Carmelo Teixeiro. O 18 de decembro non só proxectaremos un vídeo de temática social, senón que a parte máis importante será a do recoñecemento ao traballo que desde hai máis de trinta anos esta persoa leva facendo pola defensa medio ambiental da ría de Ferrol e a calidade das nosas vidas.

O traballo, moitas veces na sombra, ao longo de toda unha vida de Carmelo Teixeiro, obriga á nosa cidade, a esta ría, a un recoñecemento que sempre será pouco, para quen tanto nos deu e tan pouco recibiu.

Todos coñecemos do seu compromiso social e político na defensa dos valores humanos, dunha democracia de calidade e dunha sociedade cohesionada en base á xustiza social.

Grazas a ti Carmelo, por nos permitir durante todos estes anos estar ao teu carón.

*(Este artigo forma parte do número 23 da revista “Razón Socialista”, 2º Semestre 2007, editada pola Asociación Cultural Fuco Buxán).