Arquivo por autores: Manuel Cendán

Descoñecido's avatar

Acerca de Manuel Cendán

"Un murmurio de palabras". https://manuelcendan.com

O conto da serea

Poblicado o por
Resposta

Se pousamos a mirada nos autores clásicos da nosa cultura, aí temos – por comezar outra vez por el – a Castelao, que como non lle gustaba a bandeira oficial galega con motivos relixiosos, foi quen de idear outro cunha serea, a fouce e a estrela, baixo o coñecido lema: “denantes mortos que escravos”, representando a liberdade.

Posiblemente, a inspiración sexa a mesma que na heráldica galega, ou que no caso do ferrolán Gonzalo Torrente Ballester e o seu relato: “El cuento de la sirena”. Esta novela curta narra a historia da familia dos Mariños (unha lenda que entronca co nobiliario do conde de Barcelos, fillo do rei portugués Don Dinis), cuxos descendentes – se tiñan os ollos azuis e escamas – eran arrebatados para vivir coa serea. Así de xeito natural, únense dúas historias: a de Galicia con Portugal e dáse continuidade á lenda da Odisea. Seguindo este último fío Alvaro Cunqueiro publicará antes, en 1960, “Las mocedades de Ulises”.

Á marxe do idioma usado por cada quen, é evidente que beben nunha fonte cultural común. Iso non desmerece, por exemplo, as influencias cervantinas de Torrente. Simplemente, porque unhas non substitúen ás outras, senón que vanse fusionando para ser reinterpretadas.

https://diariodeferrol.elidealgallego.com/articulo/opinion/conto-da-serea-5421743

Falsos profetas

Poblicado o por
Resposta

Resulta imposible intentar un diálogo con que ten a mentira e o insulto como método para non avaliar a súa propia xestión, chea de mala praxe e soberbia. Todo para non contradicir o seu credo liberal. Pero, o mercado de seu non arranxa nada, necesita da intervención pública, de sentido común e de investimentos non especulativos. Só uns potentes servizos públicos garantan o benestar cidadán.

A estratexia usada é moi básica. Unha vez producido o desastre, fan ruído coa axuda do seu coro mediático, para presentarse como os únicos que poden solucionar eses mesmos problemas que non souberon atallar. Así que xa pode Pedro Sánchez propor calquera cousa, outros están ao fácil: eludir as súas incapacidades sinalando un inimigo externo ao que demonizar e sementando odio.

Pero, xa que presumen da súa suposta identidade cristiá, igual hai que lembrarlles algúns versículos da propia Biblia. Por comezar, Mateo 7.15, pasaxe que fala dos falsos profetas con aparencia de ovellas e lembra aquela máxima de “polos seus froitos coñecerédelos”. Tamén poden mirar Mc13.22, 2P2.1 ou se o prefiren Ap19.20. Como non son crente, descoñezo como será o purgatorio, pero sempre quedaranos a definición de Dante Aligheri.

https://diariodeferrol.elidealgallego.com/articulo/opinion/falsos-profetas-5413690

https://www.abibliagalega.com/

Vida

Poblicado o por
Resposta

Supoño que son rachas que hai no transcurso da vida das persoas. Pero, un leva algúns meses despedindo a amigos, e familiares de persoas do meu entorno máis íntimo. Así, a vida foise achicando neles cando pola súa idade non lles correspondía aínda. Do mesmo xeito, que non somos nós cando decidimos vir á vida, tampouco decidimos “cando toca marchar”. Houbo quen marchou de súpeto, dun momento para outro, sen máis. Houbo quen sabía que tiña o tempo contado, “decidiu” como quería vivir a etapa final e como marchar.

Todos deixan baleiros e desasosegos. Faltan a ese café e a ese faladoiro, ou a esas “quedadas” ocasionais que fanse costumes, polo simple feito de volver a encontrarmos en calquera rúa, na que se reinicia aquela conversa de hai tempo como se fora duns minutos antes.

Elas e eles ensináronnos a ser, a crecer e a estar, a amar, chorar e a rir. Para todas elas e todos eles que marcharon, vai a lembranza das amigas e dos amigos, das familias, da xente que sempre os quixeron e seguimos a querelos. Sabemos que tamén somos porque elas e eles formaron parte da nosa vida. Somos testemuña do seu paso e do seu saber facer. Todos somos fillos desta terra e deste tempo. Apertas afectuosas para o alén.

https://diariodeferrol.elidealgallego.com/articulo/opinion/vida-5407720

Xeopolítica e cultura

Poblicado o por
Resposta

Chegou ás miñas mans o libro “La ambición estratégica de España”, editado por Dykinson, a iniciativa do Instituto Universitario Xeneral Gutiérrez Mellado. Unha aproximación – que necesita dun amplo debate – a conceptos e ideas que artellan as distintas estratexias diso que chaman “seguridade nacional” no momento actual, centrándose no que afecta ao Estado español, e á nosa relación con Europa, a América hispana e a OTAN.

Como neófito evidente, quixera facer un par de apuntes. A moi poucas millas do porto de Ferrol pasa a grande autoestrada marítima do Atlántico, de mercadorías, que procedentes de todo o planeta van camiño do centro de Europa. Non hai que lembrar, polo tanto, a importancia estratéxica desta cidade e de toda a nosa infraestrutura naval. Hoxe infrautilizada e que necesita dunha modernización axeitada, alén da construción das F-110.

No eido cultural, si, o castelán ten un papel central na posición estratéxica de España, mais obviar a relación coa Lusofonía, de xeito principal con Portugal e Brasil sería un craso erro. Talvez, algúns deberan pór en valor precisamente a Galicia, e o propio galego – como ponte natural – que no noso ensino debera estudarse xunto co idioma de Camões.

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/xeopolitica-e-cultura-5400262

https://www.dykinson.com/libros/la-ambicion-estrategica-de-espana/9791370060138/

https://www.uned.es/universidad/facultades/instituto-gutierrez-mellado.html

Un café en Escandoi

Poblicado o por
Resposta

Teño nas mans o último libro dedicado de Ramón Loureiro, “La bendición de las estrellas”, porque fai unhas poucas semanas puiden asistir á presentación, que a cargo de Manuela Santos – decana de Humanidades – tivo lugar no Campus de Ferrol.

Di César Antonio Molina que o autor “mistura neste diario o mundo real co máxico, o tempo real co intemporal que ocupa moita parte da súa mente” e que neste libro ten “especial relevancia o mundo celta e medieval artúrico con Merlín á cabeza. Pero, tamén o mundo clásico mediterráneo. E, por suposto, xamais desdeña a actualidade…”.

Ese día era a miña intención quedar até finalizar a presentación, xa que Ramón sempre ten algunha achega interesante que ábrenos o camiño a novos lares. Pero, iso non foi posible. Ao marchar Loureiro díxome – facendo un alto na súa exposición – que tíñamos un café pendente.

O que el non sabe é que o Merlín máis eu xa estamos confabulados. Quedou en axudarme cun conxuro, para así eu poder “roubarlle algo” – xa sei que isto non é de bos amigos, pero éche o que hai – polo que levo anos devecendo. “Expropiarlle” o manuscrito de “O corazón portugués”. Por favor, non llo conten. Isto será un segredo entre vostedes máis eu. En débeda quedo.