É posible abrir portas e ventás a un pacto por Ferrol, sentar as bases da cidade ecolóxica que queremos para este século, construír a nosa forma de estar e entender este mundo globalizado. Apartar o oportunismo e a mediocridade dos que veñen a vivir do conto e as prácticas machistas das herdeiras da sección feminina, que odian ás verdadeiras feministas igualitarias.
A oportunidade vén, outra vez, da man das e dos socialistas, que este último domingo miraron cara ao seu espello. Decidiron pasar páxina, entenderon que non valen nin os xestos nin a palabraría baleiros, que non vale a mala política. É posible un novo programa socialista, saldar as contas pendentes e traballar por un Ferrol con futuro.
É posible unha ecoloxía feminista aplicada a un municipalismo libertador. O resultado das primarias do socialismo local permite que, en Ferrol, a cidadanía poida dicir aquelo de Obama: yes, we can!
Por fin, cambio de goberno. Hai tempo que ando a dicir que non se podía esperar a que pasaran as eleccións europeas, que Zapatero tiña que retomar a iniciativa política que lle corresponde como Presidente do Goberno de España, e como líder do PSOE. Tamén, queda claro – á marxe do xeito de como se dá a coñecer a boa nova – que colle a toda a dereita mediática e ao PP co pé cambiado.
Os feitos amosan que só o propio Presidente Zapatero marca os seus tempos políticos; iso evidénciase nunha semana onde – desde o G 20, a Cume da OTAN, a Alianza de Civilizacións e a tan famosa foto con Obama – deixa claro que hai moito partido que xogar. Aínda que o PP xa anunciara, hai uns días, unha suposta moción de censura, para frear un suposto desgoberno.
Hai capacidade de resposta desde a esquerda, e ademais, ábrese a esperanza dunha alternativa viable en Galicia dentro de catro anos con Pepe Blanco, hoxe – segundo a propia prensa – Ministro in pectorede Fomento; que co ascenso da galega Elena Salgado, a falta da confirmación da noticia e de que sigan Elena Espinosa e Caamaño, marca a existencia do maior lobby galego habido en Madrid.
Tras isto, quero recomendar ler a Vicenç Navarro e Juan Torres, nas súas análises sobre o papel xogado polo Fondo Monetario Internacional, o Banco Mundial e a Organización Mundial de Comercio. É evidente, que no G – 20 non houbo análise de fondo do fracaso neoliberal que nos trouxo a peor crise económica desde a primeira metade do século pasado. Parece deducirse que os acordos destes días van na liña de destinar máis cartos para tapar os furados dos bancos metidos a especuladores, e dunha xenérica referencia a un certo control dos movementos dos capitais financeiros.
Levo días reflexionando sobre o que están a escribir os meus amigos Jordi, Iván e , quen aínda non coñezo persoalmente, Fariña sobre as primarias americanas. A min tamén gústame Barack Obama, pero non sei se é efecto do magnífico vídeo feito polo fillo de Bob Dylan, que tedes arriba, ou porque é negro. Quizais, porque representa a esperanza de cambio nos Estados Unidos. Porque, abre a porta á outra América que é posible. Pero, ¿é un vieiro adecuado para as nosas ansias de cambio nos EEUU ou só un espellismo, produto dos mass media e dos nos desacougos?
O certo é que Barack Obama non é de esquerdas. Forma parte das minoritarias clases medias asentadas, el é un representante da minoría de afroamericanos integrados na sociedade oficial americana. A esquerda, ou as diversas esquerdas, como os Socialistas Democráticos dos EEUU, son forzas testimoniais, á marxe de que haxa moitos movementos sociais de esquerda sen tradución electoral que traballan na defensa dos dereitos dos inmigrantes, contra o cambio climático, contra a guerra de Iraq, ou outros de diverso tipo.
Un dos problemas básicos da debilidade estrutural da esquerda estadounidense é que a clase obreira norteamericana, a diferenza da europea, non se reivindicou como clase emerxente que reclama para si o exercicio do poder democrático. Non asumiu que son os descamisados – como diría Alfonso Guerra – traizoados polos burgueses da Revolución Francesa e Norteamericana, que unha vez aupados esqueceron as súas promesas de igualdade, fraternidade e liberdade, defendendo a súa supremacía como clase dominante, tanto na política, como nas relacións económicas e sociais.
¿Cal sería entón a ubicación de Obama na tradición europea? ¿Un social liberal de moitos que comparten comigo militancia socialista? Pode. ¿Ou máis ben iso tan difuso e indefinido que se chama “centro político”? En España, iso chamábase “CDS”, ¿lembrades?
Así, dentro deste panorama, Obama representa un salto cualitativo, incluso fronte a Hillary Clinton. O problema dela (incluido o seu apoio á política de Israel) é que tamén é unha representante do status quo, da vella clase política necesitada dun cambio de programa, de renovación dos discursos e xeneracional. Pero, ¿o programa de Obama vai máis alá das vellas receitas dos liberais de esquerda? ¿Terá as mans libres, sen ataduras coas multinacionais que financian as campañas dos candidatos? ¿Cal sería a súa política para oriente medio e para Europa? ¿Será capaz de convencer e mobilizar á ampla clase traballadora americana apática, aos inmigrantes nacionalizados e aos sectores máis dinámicos das clases medias urbanas? Oxalá!
Quizais, por iso esperamos moito de Obama (o fracaso da esquerda norteamericana tamén é o noso fracaso). Quizais, por iso nos confundimos e nós tamén dicimos… Yes, we can!
Nota á marxe: Creo que nos gusta máis a campaña americana que a nosa. ¿E iso?
manuelcendan.com 