Estes días hai quen debatía, en diferentes faladoiros, os cambios que a poucos traen as novas xeracións sobre a súa idea do traballo. O certo é que hai uns trinta anos houbo quen decidiu buscar, tanto unha redución xeral de salarios como crear unha inmensa bolsa de precariedade, buscando a submisión, máis que unha falsa competitividade de baixo perfil.

Falábase como determinadas empresas serias de Ferrolterra tiñan dificultades para pasar a fixos a unha parte do persoal, porque algúns deles buscaban máis tempo persoal, aínda que fora en detrimento do salario e por iso desbotaban consolidar o posto. Si, hai tempo que produto destes anos de precariedade, moita xente moza decidiu vivir con menos, pero para as súas cousas. Sen responsabilidades engadidas. Non é unha rebelión, pero produce cortes nos sistema, porque – de algún xeito – produce unha implosión do mesmo “por abandono da man de obra”.

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/traballo-3775452

O actual panorama laboral é dunha gran fragmentación, onde prima a relación individualizada para así garantir a desprotección e despersonalización da e do traballador. Estanse a usar diversos mecanismos como a avaliación individualizada da produtividade, que normalmente básase en criterios cuantitativos e nas características da e do traballador. Isto supón estar exposto a unha gran subxectividade sumado a un sistema arbitrario de obxectivos, cando ademais non veñen acompañados dos medios nin dos tempos necesarios

Estamos nunha concepción da seguridade no emprego que se basa só na empleabilidade, que carga a responsabilidade sobre as e os propios traballadores, dende os fracasos ata o desenvolvemento da súa saúde. O exemplo máis claro é cando dende a propia Seguridade Social, que asume este modelo laboral, ou das propias empresas informan dos custes das baixas laborais. Todo sexa pola despersonalización, todo sexa en favor do capital.

http://www.diariodeferrol.com/opinion/manuel-cendan/precariedade/20160706215246159467.html