UGT e CCOO acaban de asinar un acordo coa patronal en materia de flexibilidade interna, estrutura da negociación colectiva, inaplicación de convenios e moderación salarial. A impresión é que os sindicatos pretenden frear a deriva máis ultraliberal do goberno Rajoy, tutelada polo ministro Luís de Guindos, exdirectivo da fatídica Lehman Brothers.

Se ben é certo que os sindicatos deben modular a súa resposta ante un goberno recén elixido nas urnas (que basicamente está a facer pagar a crise ás clases populares), tamén deberan empezar a elaborar un contra discurso e apostar progresivamente pola mobilización social. O contrario é caer no mesmo erro da esquerda, especialmente polo partido socialista, que foron castigados pola súa incomparecencia contra os abusos e o deterioro do nivel de vida.

Hoxe a única reforma laboral eficiente sería aquela que apostara pola xestión conxunta de traballadores e patronal nas empresas; a precariedade do mercado laboral é un dogma ideolóxico que busca debilitar a capacidade de resposta e a “moderación salarial” vai na liña de axudar a concentrar a riqueza en mans dunha minoría avara que impide a recuperación.

Precisamente, si a recesión vén dada pola contracción do consumo e para tirar do conxunto da economía, é cando os salarios dos traballadores deben medrar xunto co emprego público. Se hai estabilidade laboral e maior nivel de ingresos, aumentará o consumo.

Enlace a Diario de Ferrol.