A indignación transformouse en acción colectiva no final da campaña electoral. E vimos que á “lideresa” Esperanza Aguirre a democracia real non lle gusta. Mais, ela é fiel ao seu liberalismo, que ben sabe naceu ao final da Revolución Francesa, por querer acabar coas ansias democráticas do pobo que tomou a Bastilla.

A “lideresa” sabe que na toma das Prazas das nosas cidades hai un xuízo público contra aqueles que trouxeron a crise e especulan con nós, mudados en mercadorías de baixo prezo. Sabe que, se ben a democracia non ten apelidos, cando é participativa e transformadora choca frontalmente co Capital. Sabe que a plena democracia leva ao socialismo.

Tamén os indignados pegáronlle un forte tirón de orellas a esa esquerda – que os debera representar – que andan perdidiños nas institucións: Crítica á renuncia do Partido Socialista, que asumiu como propio o programa de recortes da dereita; aviso a un PC que renunciou á súa propia tradición, reinventado unha socialdemocracia chica chamada IU; aviso a un nacionalismo transmutado nunha especie de PNV m-l, que na Xunta anterior pelexábase por saír na foto cos representantes do fraguismo económico.

A nova esquerda necesita madurar, crecer e consolidarse. Chámase democracia real, mocidade, xente, clase traballadora. E veñen cun programa clásico de esquerdas: defensa do público, supremacía da política sobre os mercados financeiros… Despertarán as esquerdas oficiais?

Enlace a Diario de Ferrol