As persoas necesitamos amuletos para vencer as nosas debilidades. Dende hai anos, levo comigo tres moi singulares: todas cancións, unha delas de Aute.

Aquela que fala de […] “alzar hasta la gloria/ el poder de la razón/ Y ahora que ya no hay trincheras/ el combate es la escalera/ Y el que trepe a lo más alto/ pondrá a salvo su cabeza/ aunque se hunda en el asfalto/ la belleza/ Míralos negociando en cada mesa ideologías de ocasión/ Antes iban de profetas/ y ahora el éxito es la meta/ Mercaderes, traficantes/ más que náuseas dan tristeza/ No rozaron ni un instante/ la belleza”.

Un tema que, lamentablemente, estase a convertir na banda sonora dos tempos que corren. Onde o que impera é o todo vale, e se difuminan os principios éticos polos que guiarse. E cando lles fas fronte aos traficantes, estes tentan emporcar todo aquilo que che arrodea. Dá igual; dende o máis cutre libelo á difamación insidiosa, dende faltarlle ao respecto á familia directa até cuestionarse o sincero compromiso coa máis simple das asociacións cidadás. Chismes, moitos deles burdos insultos encamiñados a ferir e tentar desprestixiar ese perfil persoal que todos debemos ter o dereito e deber de preservar e salvagardar.

Mais, fronte a aqueles que mirando o seu embigo están nese espallar a filosofía da miseria; outros sempre levantaranse denunciando a miseria da filosofía imperante. Realmente, o importante –como afirmaba de Aute- é rozar, aínda que sexa por un intre, a beleza.

Ver artigo no Diario de Ferrol.