Ás amigas, e aos amigos. Para Ripoll e Sarille.

Hoxe fun ao Xulgado a recoller a certificación literal da tradución ao galego do meu nome. Desde xa oficialmente chámome Manuel Anxo. É, indubidablemente, só un pequeno cambio, pero que persoalmente ten moito significado para min. Ten moito que ver cos sentimentos.

Sempre conto a mesma historia. Fillo dunha familia galego falante que sufriu a inmersión lingüística en castelán, como así obrigaba a educación franquista e que aínda é moi recente o cambio neste senso. Agora, parece que entre a Xunta do PP – Feijoó9, os mal chamados “Galicia Bilingüe” e Rosa Díez, andamos a desandar o camiño do recoñecemento do mesmo status para todas as linguas de España… xa se sabe, iguais si, pero só unha é a lingua “española”.

A inmersión lingüística en castelán trouxo na miña familia cousas tan disparatadas como que os meus pais e familiares adultos usasen entre eles e os seus achegados o galego; máis aos fillos falábannos en castelán. De feito, segue a ser habitual os diálogos galego / castelán. Iso non é simplemente unha anécdota, senón unha expresión máis da profunda represión da nosa identidade propia como persoas e como País.

A miña outra identidade e moi marcada, obviamente, é que sinto orgullo de ser fillo de traballadores, consciente de pertencer a unha clase social que chegará a emanciparse, que a aspiración a hexemonía será realidade.

Foi grazas ao meu profesor de galego Alexandre Ripoll como eu reencontreime co idioma propio. Acababa o derradeiro curso da Formación Profesional de Segundo Grao. O seu exame final foi obrigarme a falar – mentres se desenvolvía a clase – en galego; acabei descubrindo que podía superar esas barreiras invisibles que unha deformación educativa che pode crear. Desa etapa tamén está a miña amizade con Xosé Manuel Sarille, que co tempo acabaría fundando a Mesa pola Normalización Lingüística. Ripoll ten moito que ver con que eu escriba en galego; rachou o camiño para recuperar unha parte da miña identidade pertencente a unha xente e a unha cultura diferenciada.

É un xeito de saldar unha débeda coa historia da miña familia, da miña nai e do meu País. Estou a saldar unha débeda comigo mesmo. Chámome, tamén Anxo.