Aínda gardo na miña memoria as palabras de aquel fiscal que dicía que Dolores Vázquez era “moi galega”. Aquela foi unha frase que se sumaba a un feixe de despropósitos, que impediron un xuízo xusto e coas garantías propias dun Estado de Dereito.
Ao mesmo tempo, unha prensa amarela, morbosa, con informacións non contrastadas propiciaron o linchamento social que acabou por situar a unha muller inocente sen defensa posible. ¿Onde estaría Dolores Vázquez sen o seu carácter forte e sen unha certa capadidade de resposta? ¿Onde estaría se en España houbera pena de morte?
De aquela o que fallou non foi o xurado popular, senón os investigadores policiais, un xuíz instructor que só con indicios duvidosos presentou o caso para xuízo oral, o fiscal e un maxistrado – presidente que tras un veredicto sen motivar dicta sentencia. Máis dun funcionario e dun estamento da Administración teñen moito que explicar e os Poderes Públicos teñen que tomar medidas con determinadas formas, actitudes e persoas. Non é de recibo dicir agora desde o Consello do Poder Xudicial que o sistema é válido, porque funcionou o sistema de reclamación!
Tamén o calvario de Dolores Vázquez ten que servir para poñer en cuarentena o periodismo cutre, sensacionalista e fascistoide que día a día entra nas casas a través da televisión. Fronte a esta basura “rosa”, que embrutece á xente o periodismo serio ten que recuperar o terreo perdido. Está en xogo os dereitos á liberdade de información, de expresión e incluso de prensa, que nunca poden ser confundidos con estes libelos de papel cuché.
En 1999 este xornal publicoume un artigo acerca da necesidade do xurado popular. De aquela a carón dun asasinato acontecido na nosa cidade houbo quen desde a fiscalía atacabao, pero a nosa participación na xustiza forma parte da esencia da Democracia. Pero, hai sectores corporativos que fuxen do xurado. Non só porque vai en contra dunha concepción elitista da sociedade, senón que tratan que ninguén teña ningún tipo de control democrático sobre as súas accións.
Non debemos deixar que aqueles que permitiron este desaguisado aproveiten a ocasión para lastrar unha das pezas fundamentais das nosas liberdades, nin tampouco debemos aceptar que non entendemos de leis, quedar ao marxe por comodidade ou que non estamos preparados. Facilitar as cuestións técnicas, xurídicas e as probas concluíntes son obrigas dos diversos estamentos policiais e xudiciais, pero discernir sobre se unha persoa é inocente ou culpable basta co sentido común dos mortais.
As pretensións da dereita xudicial e política van encamiñadas a considerar aos cidadáns menores de idade. Non cren na igualdade entre todos e pretenden que nos conformemos cunha democracia de baixa intesidade, que lles garanta o seu estatus.
A condición de cidadán obriga a asumir a nosa maioría de idade, coas vantaxas e cos inconvintes. E impartir Xustiza e cousa de todos nós. Que así sexa.