A contratación eventual de España é superior ao trinta por cento. Utilízase o contrato por obra, servizo, por circunstancias da producción e por interinidade de xeito abusivo, co obxectivo de rebaixar custes empresariais e obrigar a aceptar condicións de traballo que non son tolerables nunha sociedade democrática. Muitas veces supoñen un grave risco físico ou psicolóxico para as persoas. Puerto Llano é unha das súas consecuencias.
Estes días, en relación co aumento das urxencias hospitalarias no Arquitecto Marcide, os seus responsábeis falaban de que unha parte do seu aumento viña dado por traballadores con contrato laboral en precario, que ante a imposibilidade de obter días das súas empresas para realizar uns análises médicos, utilizan o servizo de urxencias para facelos.
É evidente que o abuso da precariedade supón un cancro para o desenrolo da nosa sociedade, e cando menos débese poñer ao descuberto prácticas aparentemente legais, transformando na maioría dos casos postos de traballo permanentes en eventuais, pero que socialmente son impresentables. Abusos que hipotecan o dereito da persoa ao desenrolo pleno da súa vida. E o traballo estable e de calidade é unha parte esencial para este desenrolo.
Quizais, vai sendo necesario que as organizacións sindicais, nos seus ámbitos de actuación, promovan observatorios cuxos datos sexan de acceso público – na maioría dos casos están nos diversos organismos oficiais-, e que analicen a situación laboral de aquelas empresas que utilizan a precariedade laboral ou a subcontratación de forma abusiva, máis alá do estrictamente necesario para os verdadeiros traballos eventuais ou de aumento circunstancial na productividade.
Non se trata de facer ningunha campaña contra esta ou aquela empresa. Pero, si de que a realidade oficial dea paso á verdadeira. De que saibamos que tal empresa utiliza a persoal subcontratado para cubrir as vacacións dos seus empregados ou cando entramos nun coñecido establecemento saibamos que ten traballadores desde hai máis dunha ducia de anos que van pasando desde a empresa matriz a outra instrumental, para que estas persoas non teñan ningún tipo de dereito. Así mesmo, facilitaría a visualización de empresas que “comparten” domicilio social e traballadores, así como dos moitos aqueles “sen papeis” que non aparecen por ningures, pero que todos vemos nas rúas.
Este observatorio serviría, ademais, para que os sindicatos puideran axustar o seu traballo cara a defensa dos traballadores, especialmente, os eventuais e dos “sen papeis”. Xa que, evidentemente, poderíamos clasificar ás empresas non só polo nivel de beneficios económicos, senón pola súa utilidade social. A capacidade dun especulador para se enriquecer non interesa á sociedade. Unha persoa terá o recoñecemento social como empresario en función da riqueza que xere en investimentos non especulativos e nun ben social como é o emprego estable e de calidade.
Os sindicatos e a súa unidade de acción, con todas as dificultades obvias, teñen moito que dicir. Pero, a realidade obriga a buscar respostas e emprazados quedamos todos.