Unha vez que xa sabemos o resultado electoral e tras a resaca do día 25M podemos facer algunhas reflexións dun xeito máis tranquilo. Ademais, agora vese a capacidade de cada grupo político para rendabiliza-lo resultado e incluso aparentar ter máis do que en realidade decidiron os cidadáns.
En termos globais, tras constatar unha baixada de catro mil electores no censo, si sumamos o voto progresista -incluíndo aquí a Borreiros- observamos que acadan mil votos máis ca dereita, aínda que por segunda vez gracias á Lei D’Hont, permítelle á dereita obter maioría absoluta.
Dentro do campo da dereita é necesario analizar a súa evolución desde a aparición de IF no ano 1.995, onde en conxunto sumaron entón algo máis de vinte e dous mil cincocentos votos, sendo alcalde da coalición Juan Blanco.
No ano 1.999 as dúas dereitas baixaron case seis mil votos, aínda que foi a perda por Juan Fernández, da metade do seu electorado, o permitiu que Xaime Bello fora alcalde.
Si vemos os resultados deste 25 de maio constatamos que con respecto a 1995 IF aumenta algo máis de seiscentos cincuenta votos, pero coa baixada do PP, a diferencia conxunta da dereita con respecto a 1.995 é de dous mil seiscentos cincuenta votos menos.
A verdade que se IF tivo votos procedentes da esquerda, estes non parecen significativos. Outra cousa é que lle veña ben para presionar aos que parecen os seus futuros socios de goberno. En calquera caso, o que determina un partido é o seu programa e os seus candidatos. Estes din que son do “PP até a medula”
IF como proxecto político autónomo necesita diferenciarse do PP, e por terceira vez Juan Fernández no consigue se-la lista máis votada da dereita. Veremos en que queda o seu ferrolanismo. ¿Seguirá defendendo o interese da cidade de poñer a planta de gas en Caneliñas? ¿Asinará un pacto con inversións reais ou reeditará aquel famoso “Plan Especial para Ferrol” tan cativo?
No campo progresista só Iolanda Díaz pode alegrarse. Basicamente, os votos que nun principio recibía o PSOE, despois o BNG, están agora apoiando a EU. Ademais, a integración de Miramontes deulle consistencia á súa candidatura.
Na situación das demais forzas progresistas algo terá que ver a propia xestión, a situación de cada partido, as súas formas de facer política e de relacionarse cos cidadáns nos resultados.
Tras 25 anos de Democracia, en Ferrol os mellores resultados da esquerda foron os de Xaime Quintanilla que tivo once concelleiros, incorporando electores procedentes do PCG e do nacionalismo.
É certo que a dereita o ten máis fácil para consolidar unha maioría na cidade. Pero, da capacidade da esquerda por renovar as súas equipas dirixentes, estilo de traballo e propostas para Ferrol dependerá o seu futuro, xa que este sempre está aberto.