Estes días confírmase a boa nova xa adiantada por este xornal. No Primeiro de Maio irán xuntos UGT, CIG e CCOO. Nestes tempos onde todo derrúbase ante o avance das pistolas e ese novo fascismo disfrazado de “economía de libre mercado”, resulta cando menos esperanzador que os sindicatos lancen a súa mensaxe unitaria.
Necesitamos os traballadores de referentes que nos falen doutro mundo que é posible, a aí a unidade de acción dos sindicatos de clase é onde vese con máis claridade que esta é unha necesidade estratéxica. O tempo, ademais, amosa claramente que esta unidade é a mellor arma de avance das posicións dos traballadores, e que redunda nuns mellores resultados para cada organización nas eleccións sindicais.
Neste novo século debería producirse un impulso máis alá da unidade de acción. Si, tempos atrás a diferente orixe ideolóxica e a Transición política en España, xustificou a existencia de organizacións sindicais diversas, esta orixe queda xa moi lonxe e, realmente aparece diluída ante a inmensa maioría dos traballadores. De feito, fóra dunha referencia histórica ou de identidade nacional redimensionadas pola globalización, os traballadores non saberían dicir que xustifica o non haber unha soa unión de traballadores.
Aínda que é certo que xurdiu diferencias sobre aspectos importantes, desde hai uns anos, para os traballadores non son motivos de abondo que xustifiquen os atrancos que moitas veces sufre a unidade de acción. É evidente que xuntos son un enorme foco de atracción para todos os traballadores e todas as organizacións.
Estamos asistindo á precarización inxustificada do mercado laboral, converténdose esto nunha ferramenta tamén de dominio político sobre a poboación e de degradación da nosa democracia. Os dereitos máis elementais quedan ás portas das empresas. Prodúcese unha dicotomía: somos cidadáns unha vez estamos na nosa vida privada… e si non se nota.
Nos anos noventa houbo importantes avances na definición teórica do que se chamou a democracia industrial cun ensaio cativo nas empresa públicas, que canalizaba a participación dos traballadores na xestión das empresas. Os traballadores somos maduros como clase social e deberíamos esixir a nosa cota de participación na xestión empresarial.
Ademais, debemos prestar atención á pretensión das grandes corporacións multinacionais a través da OMC de privatiza-lo todo: servicios públicos, auga, terra, sanidade, ensino, ADN, petróleo, Amazonía… O mundo é un gran bazar onde todo ten prezo, incluso a vida das persoas. E as persoas valen o que di a súa conta bancaria.
O capitalismo global que considera que a democracia e os dereitos fundamentais son un estorbo para os seus negocios debe ter tamén un contrapeso sindical, que en España pasa pola existencia dun gran movemento sindical unido.
Só así será posible, desde o sindicalismo, dar resposta a esa estratexia do capitalismo global de por unha banda esnaquiza-lo Estado de Benestar e arrincona-la democracia; e pola outra banda, instaurar esa era da guerra perpetua da que fala Ignacio Ramonet.
Neste 1 de Maio todos os sindicatos buscan na unidade a defensa dos traballadores, da paz e do recordo a todas as víctimas do Iraq ocupado e de Julio A. Parrado e José Couso.
Noraboa aos sindicatos e a súa unidade.