A unidade da esquerda rompe os plans que algúns tiñan para estas eleccións. O Partido Popular, baixo a bandeira do españolismo e o BNG (xunto co PNV e CiU), baixo a bandeira do nacionalismo periférico.
Tanto un, como os outros, coincidían en polarizar entre eles a atención dos cidadáns, e que o terceiro en discordia, o PSdG, fora esquecido e condenado a ser un testigo mudo. Evidentemente, o PP e os nacionalismos non esperaban que a esquerda lograra poñer no centro do debate a dicotomía esquerda/dereita, frente o binomio estado centralista/nacionalismo.
A unidade da esquerda arredor do PSOE rompe tódalas previsións. Convírtese nunha alternativa real e de goberno á dereita e une a tódolos progresistas e pobos de España frente a tendencias centrífugas. A colaboración da esquerda é o feito máis importante dende o triunfo de Felipe González en 1982.
As respostas do PP e os nacionalismos periféricos están baixo o mesmo denominador común: o medo a un xiro á esquerda na sociedade. O PP cun discurso catastrofista e alonxado da dereita democrática europea. O BNG que queda convertido nunha simple muleta do PNV e CiU e que non pode chamar ao voto útil progresista. Agora, tras o acordo electoral, o voto útil volve a ser, dentro do campo progresista, o socialismo galeguista do PSdG-PSOE.
Asemade, clarifica aínda máis as ofertas políticas: a dereita que fuxe do centro político e que ten como eixo ideolóxico a “sociedade de mercado” para desmantelar o Estado de Benestar; O nacionalismo pretende apropiarse a idea de Galicia e dividirmos en bos ou malos segundo a nosa ubicación ideolóxica; E a esquerda democrática que ten como eixo fundamental o ser humano por riba de tódolos seus feitos diferenciais. Tres formas de entender a vida, tres intereses contrapostos.
Xa estos días de precampaña vemos tamén como responde cada quén. O candidato sumiso e “fabulador” do PP, Fernández de Mesa, que se alegra de que Ferrol quede illado do “continente europeo tan só por 55 quilómetros”. Vemos a Francisco Rodríguez, do BNG, que quería competir electoralmente co anterior, xa que a esquerda “non contaba en Galicia” e que agora debe explicar a contradicción do nacionalismo: o que lle reste o BNG ao PSdG-PSOE beneficiará a unha reedición do pacto de goberno Aznar – Pujol.
Finalmente, está o candidato da unidade da esquerda, Vicente Irisarri. Un candidato sen hipotecas, a súa credibilidade aséntase segundo aumenta a superación do pasado. Esto engadido a que estas eleccións supón o reencontro de toda a esquerda ferrolana. Irisarri esixe a integración de Ferrolterra na Galicia e na Europa do século XXI.
O 12 de Marzo empeza unha nova etapa coa posibilidade dun goberno de progreso sen servidumes nacionalistas. Un goberno axeitado á maioría social que se reclamaba de esquerdas nas enquisas do C.I.S. de hai unhos días.