A construción e o desenvolvemento dunha sociedade necesita atrapar os seus soños e transformalos en palabras. Mais, elas poden ser levadas polo vento ou acabar por non significar nada, senón tes os instrumentos e os soportes axeitados.

Así cando as xentes teñen autoestima e conciencia de seu, buscan avanzar e mellorar a súa vida, inician unha aventura única como é levantar, polo seu esforzo, unha voz propia como comezou nesta comarca un dous de xuño de mil novecentos noventa e nove. A transformación do papel en páxinas que contan as cousas que nos están a pasar, mesturado cos desexos da poboación local, configura unha alma única da que nace o Diario de Ferrol.

Un proxecto colectivo deste tipo ten nomes e apelidos que deben ser recoñecidos. As das e dos periodistas e traballadores, que co seu saber facer abonaron (no pasado e no presente) as raíces e danlle unha terra fértil no que crecer. Souberon sortear as dificultades e estar nesas rachas tanto malas como boas, que o devir da vida vainos dando a todos. A maiores, o Diario de Ferrol marca un plus no periodismo galego ao ser a única cabeceira que ten a unha muller, Cristina R. Calvo, como directora.

Múltiples son os intereses, incluso contraditorios nunha sociedade como a que engloba ás comarcas de Ferrolterra, Eume e Ortegal. Aí, un xornal local, é quen de facer a síntese necesaria e darlle acougo a tan variados sectores. Desde traballadores a Empresas, así como autónomos e pequenos empresarios, colectivos culturais e cívicos de toda índole. Afortunadamente, unha cabeceira como o Diario de Ferrol non sofre a fraxilidade das formacións políticas locais, nin ten os pés pesados das diversas institucións e entes similares.

O Diario de Ferrol ensinounos a todos que sempre hai un camiño polo que andar, tan importante como as metas que nos propoñemos, que hai alternativas, que somos unha sociedade europea con problemas europeos, que o futuro é un presente continuo que obríganos a dar o mellor de nós. Traballo e esforzo, así é a vida. O seu compromiso e con nós e con ninguén máis.

Precisamente, para evitar a melancolía que traen os contratempos e as inxustizas sociais, é necesaria a acción intelixente de pensar, facer e aglutinar propostas de presente e futuro, desde aquí á nosa sociedade. Un auténtico “think tank” para as tres comarcas. Un verdadeiro “lobby” aglutinador de vontades e esforzos, que van servir para romper eses muros invisibles, que temos as xentes e as comarcas que vivimos nesta terra situada ao norte do norte oficial. Por iso, o Diario de Ferrol é un verdadeiro xermolo e aditivo de sentimentos e iniciativas que dan lugar a un ser vivo que ten a vontade da alegría que – sempre – é imparable.

Diario de Ferrol, altofalante de Ferrolterra, Eume e Ortegal. De aquí e para aquí, con sede na cidade do mar. A arte de contar as nosas cousas e que así fainos maiores de idade. Unha obra colectiva, aberta e inacabada que precisa ser cuidada por todas e todos.

Debo agradecer ser eu quen ocupe este espazo, así como todos estes anos de colaboracións e non todas acertadas pola miña banda. A oportunidade que me dera ao pouco de nacer este xornal Germán Castro, mantida no tempo tanto polos outros dous directores, así como polo actual, Miguel Pampín, marca toda unha longa traxectoria persoal que sería imposible doutro xeito.

Como non son periodista tiven que ir aprendendo, algunha que outra cousa, nesta preciosa e singular singradura. Se teñen o atrevemento de buscar as miñas primeiras colaboracións e as comparan coas máis recentes, moitos de vostedes estarán a crer que – polo menos na escrita – non son da mesma persoa. Se buscan disonancias no discurso, á marxe creo dunha certa coherencia nas ideas, hai tamén unha evolución e unha busca constante de respostas. E sempre ao fondo unha paixón pola escrita e, sobre todo, por esta cidade irrepetible que é Ferrol.

Este xornal tenme marcado tan fondamente (perdoen a mención propia), que grazas a estes artigos periódicos cheguei a un formato totalmente “alleo” como a poesía e entrevistado dixen aquelo de: “Sempre escribín cousas, mais tamén é certo que todos estes anos como columnista de Diario de Ferrol axudáronme a ter as ferramentas para expresar esas emocións e sensacións que trato de reflectir nos poemas”. Hai quen di que grazas ao Diario aprendín a facer unha poesía limpa, sen efectos innecesarios. Si, ter un espazo acoutado obriga a prescindir das cousas que non son as importantes.

A existencia dun xornal local é tamén unha aventura e un compromiso. Igual que na vida de cada un, haberá moitos momentos de soidade, é o prezo a pagar por ir a peito descuberto. Máis nesta cidade tan chea de infortunios, onde cada quen ten que gañar a pulso as oportunidades. Como noutros eidos, hai tropezóns e volta a levantarse cada día por seguir mantendo a paixón por Ferrol e polas súas comarcas. Un diario local nace con vocación de dar voz á súa cidadanía, para defender os seus intereses como sociedade e tamén como territorio. Coa intención de facer un novo relato que obrigue ás diversas Administracións a tomar a esta terra nosa en consideración. Nace para promover a autoestima e o orgullo de ser de aquí.

Así, os periodistas e traballadores de Diario de Ferrol son militantes dun proxecto chamado Ferrol, respaldado polo Atlántico e unhas fértiles terras que van por toda Ferrolterra e chegan ao Ortegal e ao Eume. Son militantes da palabra, porque esta cambia o mundo e foi a imprenta o mecanismo para esas transformacións que nos fan avanzar, día a día.

No eido da cultura, hai un debate permanente e inacabado sobre que é a beleza. Acaso unha cabeceira que defende un xeito de entender e estar no mundo, non é verdadeira beleza? Onde comeza e acaba unha obra? Creo que esta muda cando a propia cidadanía a fai súa e a interioriza, a converte nun sinal da súa propia comunidade vital como é o seu territorio. Así acontece con esta obra aberta, en constante evolución e que nos suma a todos como é o Diario de Ferrol. Grazas ao xornal local e a quen – co seu traballo – permítenos cada día traelo ás nosas mans.