A crise afúndese na Lei 6/1998 de liberalización do chan de Aznar e Rodrigo Rato, e a complicidade de Zapatero vén por non parar a burbulla inmobiliaria. O programa deste último, estivo centrado nos dereitos sociais e unha lei de dependencia sen orzamentos suficientes. Máis acorde cunha visión radical-democrática, que cunha socialista que cuestionara a hexemonía da dereita na Transición. Un crecer para un reparto desigual.

Porén, a diferenza de Italia puidemos ir a unhas eleccións no 2011, que trouxo un goberno de Mariano Rajoy e un ministro de Lehman Brothers, Luís de Guindos. Un goberno fiable para os grandes financeiros. Agora, cando amplos sectores contestan as súas receitas, incluídos moitos dos seus votantes, o seu entorno mediático reclama a complicidade socialista.

Esgotado Rubalcaba, propoñen a un Joaquín Almunia obediente a Merkel, que recupere o voto centrista das clases medias para o PSOE (escondendo que os traballadores mileuristas e os parados son a gran maioría da poboación). Vano intento, uns están sendo proletarizados, e os que se seguen mantendo como tal clase media abandonan a idea democrática, máis preocupados pola súa carteira.

Mentres, o austericidio impide a recuperación e o crecemento; os recortes son escusas para facer negocios lucrativos. Aí está a privatización da sanidade en favor de empresas como Capio, vinculada a Rodrigo Rato e Ignacio López (esposo de Cospedal). Obviamente, unha casualidade. Un acordo ou unha gran coalición entre o PP e o PSOE só é posible aceptando as políticas da dereita, recorte das liberdades cidadás e o espolio do sector público. Suporía unha implosión dos socialistas.

A crise tamén é unha oportunidade para os cidadáns e os propios socialistas; cun amplo acordo de unidade cos movementos sindicais, sociais e do conxunto da esquerda plural. A saída da crise está en máis democracia, máis sector público e máis estado de benestar. Puro socialismo.

Enlace web El Correo Gallego