Para F. Ocampo. Que lembrará que as tres últimas palabras, 

deste "irónico" artigo, forma parte da nosa conversa de hai uns días.

Non hai crise que cen anos dure, ou que non faga volver as cousas á súa “orde natural”. Somos unha sociedade que ten a súa base fundamental na “palabra revelada”, e agora que a dereita ocupa case todo o poder político e mediático, por fin, podemos entender o seu verdadeiro sentido (con vídeo antisocialista incluído).

Non foi a usura urbanística dos bancos, a acumulación da riqueza en moi poucas mans e a debilidade do noso Estado de Benestar os causantes da nosa, actual e penosa, situación económica. Non hai dúbida. Foi o despilfarro dos cidadáns, que pretendíamos vivir por riba das nosas posibilidades.

Culpables os pensionistas, que irresponsablemente acumulan medicamentos nas súas casas, e se as farmacéuticas non aportaban envases máis pequenos era, simplemente, porque sentíanse coaccionados pola nosa gula. Culpables os traballadores, que non entendemos que é o esforzo soamente persoal a base do ascenso social e non un ensino público de calidade, e incapaces de saber o noso sitio na orde natural, reclamamos para a nosa prole oportunidades que non lles corresponden.

Si, o esforzo é o eixo de toda sociedade moderna e aberta. O sufrimento – non pode ser doutro xeito – forma parte do mesmo. É unha forma de selección natural dos mellores, e os que xa están arriba non é porque teñan mellor berce, senón porque son máis listos. Debemos pagar as nosas culpas. O pecado orixinal. Vivan as cadeas!

Ler artigo na columna “Letras de Cambio” (Diario de Ferrol).