A sociedade ferrolá está de loito. Julio Aneiros que, indubidablemente, forma parte do noso mellor patrimonio colectivo faceleceu este martes,hoxe o enterramos na súa terra natal de Valdoviño. Julio hai tempo que xa é moito máis que un mito da resistencia e da dignidade contra a barbarie franquista. Julio converteuse nunha referencia ética, onde as ideas da esquerda polo socialismo e da democracia acadaron a súa máxima expresión. Unha forma de vivir para a solidariedade e a transformación da sociedade.
Julio foi quen de levantar un forte movemento contra a dictadura. El foi dos primeiros do PCG e das primeiras Comisión Obreiras en Galicia, e xa despois na democracia, aínda que retirado da primeira liña do sindicalismo e da política, sempre apostou por seguir de cerca e apoiar as iniciativas a favor das liberdades e do avance da unidade da esquerda. El, e Xaime Quintanilla Ulla en Ferrol avalaron coa súa presenza o acto público de integración do PTG no PSOE en 1991; en 1995 saudou a creación da revista “Razón Socialista”, e en 1999 foi un dos fundadores da Asociación Cultural Fuco Buxán, hoxe editora da revista.
Pola miña memoria van pasando de xeito agolpado as conversas que moitas veces tiveramos preto da súa casa, no café Royfe, xunto con Pillado, Lalán, Tino, Carmelo… A homenaxe un 5 de decembro no Carvalho Calero, o libro posterior que publicamos Fuco Buxán con Edicións Embora. A súa amizade cultivada na clandestinidade con Santiago Carrillo, o seu abrazo recíproco ao Xeneral Gabeiras, o seu apoio ao traballo do Comité Cidadán… E sobre todo, a súa profunda mirada de aprobación para Rafael Pillado e Fuco Buxán.
Persoalmente, considero que foi Julio un dos que a algúns nos ensinaron a pensar en clave de esquerda, a traballar a prol do cambio social, e se hoxe defínome como un socialista democrático de raíz marxista e galeguista el ten moito que ver. Se Pillado, Miramontes, Leonardo, e moitos máis son os “fillos ideolóxicos” de Julio, quero pensar que outros somos os seus “netos”. A súa labor a prol dos dereitos dos traballadores, da democracia e dos dereitos humanos non serán esquecidos. Diso estou seguro.
Todos nós, o conxunto dos cidadáns temos unha débeda con Julio e a súa familia. Sen el non se podería entender esta España democrática, nin esta Galicia que rompeu definitivamente os seus lazos coa longa noite de pedra.
Espero, que o Concello de Ferrol, o máis pronto posible, poña a placa á rúa que no futuro levará o seu nome, aprobado xa hai un tempo na Comisión de Cultura.
José Torregrosa escribiu para el un poema, feito para aquela homenaxe popular nun Centro Cultural Carvalho Calero cheo de xentes que sentíamos a Julio no máis fondo do noso corazón:

“En tu impronta en la Historia, Clase Obrera,
late sangre de un hombre ferrolano,
solidaridad bondad, caudal humano,
Julio Aneiros, la Izquierda su bandera.

Encontraréis su huella donde quiera
su mirada llegó, su voz de hermano;
el generoso puño de su mano,
la noble sensatez de su manera.

Los parias de la Tierra se han alzado;
repartido su pan legión hambrienta,
y la Razón en marcha ya ha atronado.

Labrador de esta Paz: posa tu arado:
¡Bien ganada que tienes tu cosecha!
La esperanza, mañana, es tu legado”.

(Páx. 9, “Julio Aneiros, la lucha imprescindible”, Fuco Buxán & Edicións Embora)

Julio, ante todo é dignidade, saber estar a pesar do vento racheado da Historia. Por iso, proxectarase a súa pegada moito máis alá do tempo que o crédito ca vida nos dea a cada un de nós.
Gracias, Julio.