Hoxe son os funerais de estado en honra aos dezasete soldados españois mortos en Afganistán. Dez deles galegos, e Isaac ferrolán. O meu recordo para as víctimas, do que parece se confirmar coma un accidente, e a miña solidariedade para as súas familias.
As diferencias da actual xestión gobernamental con feitos pasados, deixan claro que sempre se poden face-las cousas de xeito cas familias, cando menos, se sintan respeitadas, ao igual que os seus seres queridos.
Pobre papel o que está a face-lo PP. É un erro utilizar politicamente o sucedido. Pretender con esto provocar unha forte crítica contra Zapatero, pode traerlles outras consecuencias políticas non desexables á dereita.
Todos sabemos que aumentou a nosa presenza en Afganistán como “compensación” pola saída de Iraq. Son consciente que iso da “Misión de Paz para axudar a consolida-la democracia”, é un eufemismo. En Afganistán non hai bases económicas, nin sociais para un réxime democrático. Porén, é un territorio estratéxico, a medio camiño de Rusia, Irán, India e China, fortes potencias rexionais chamadas a desenvolver un papel no mundo que poden acota-lo poder americano.
Agora, o primeiro interese de Bush é garantir as conduccións do petróleo das repúblicas musulmáns postsoviéticas cara aos peiraos de Pakistán.
Evidentemente, non podemos provocar impunemente aos EEUU. Mais, deberíamos ir vendo de que xeito, máis pronto que tarde, traemos ás nosas tropas.
Un apunte. Este é un país democrático. Non ten sentido un oficio católico como o previsto para hoxe. De feito, é contrario ao sentir da Constitución. Debería ser un acto laico de recoñecemento ás víctimas e ás familias.