Acaba de celebrarse o cumio dos países do G8. Si sempre as súas reunións eran vistas como o insulto dunha ínfima minoría de ricos cara ao resto da humanidade, nesta ocasión eles nos deixaron ben claro de que se consideran por riba do Estado de Dereito, do respecto ás opinións, das persoas e da propia democracia.
Unha vez máis unha minoría violenta convertese no protagonista das xornadas anti-globalización. E unha vez máis estes aparecen vinculados aos corpos de seguridade do estado, neste caso en Génova.
Anteriormente, en Barcelona a xuíz desmentiu á Delegada do Goberno Aznar e as forzas policiais. Exculpou aos 21 detidos e nin sequera tomoulle declaración aos policías que podían servir de testemuñas. As declaracións dos manifestantes antiglobalización e o atestado policial foron suficientes para rexeita-las teses policiais.
Por si había algunha dúbida agora a policía italiana, sen orde xudicial, entrou salvaxemente nas hospedaxes e no centro de prensa do Foro Social de Génova. Golpeando, esnaquizando ordenadores, material gráfico, obrigando a cantar himnos fascistas. A menxase é ben clara: os dirixentes do G8 están por riba da lei. Eles son a lei.
As declaracións do noso secretario de Estado de Asuntos Europeos na Universidade Complutense do Escorial van nesa liña.
Desde a caída do Muro de Berlín os dirixentes da dereita mundial eran felices. Non había alternativa ao capitalismo. Era a fin da historia. Ademais contaban co acople do sector máis centrista da socialdemocracia. Chegaron ao extremo de potenciar, no seu día a xentes como Milosevic, e cando non lles foi útil provocaron o xenocidio de Iugoslavia.
Hai poucos anos os teóricos do “socialismo de clase media” consideraban que a revolución tecnolóxica, como antesala da globalización, traía unha sociedade sen conflictos de clase, onde do que se trataba era de xestionar mellor o Estado, que había que competir en liberalismo para gañar o “centro político”. Era a chamada “terceira vía”.
Esa política, electoralmente, trouxo en España a derrota do PSOE, dous millóns de votos socialistas, cansos de políticas que no substancial non se diferenciaba da dereita, quedaron nas súas casas. Agora, a globalización trae maior desigualdade, maior concentración da riqueza nunhas mans, a “guerra das galaxias”, menos democracia, menos estado de benestar, menos dereitos sociais. É dicir, unha profundización das desigualdades. A terceira vía fai auga por todas as bandas.
Na derradeira década no PSOE houbo un debate sobre o socialismo do futuro, de cal eran as súas sinais de identidade e as súas formas de organización. O movemento anti-globalización está a marcar algunhas pautas, a pesar dos seus erros: solidariedade, igualdade, liberdade, postcapitalismo, pluralidade, autonomía. Unha esquerda que recupere a súa vinculación cos sectores máis desfavorecidos, cos traballadores e as novas clases urbanas para facer fronte a ese novo fascismo, que na nosa cidade expresábase estes días en algo tan simbólico como as pintadas no escaparate dunha librería. A miña solidariedade cos libreiros de Limiar.
En definitiva: outro mundo é posible.