Estamos en época de lembrar onde estábamos cada un de nós cando morreu o dictador. As páxinas dos xornais énchense de artígos dos que estaban na loita antifranquista, e tamén dos que queren agora poñerse medallas, e presuntamente estaban nela, ou dos que tiñan responsabilidades no franquismo.

Tendemos a esquecer o que aparece nos libros, ou lle damos crédito a aqueles que se empeñan en reescribir a Historia. Uns o fan para agachar o seu vencellamento coa dictadura e outros para que non se evidencie que, mentres os verdadeiros loitadores pola Democracia, a Constitución e o Estatuto, ían ó cárcere,eles estaban de espectadores.

De ahí, que os que carecen de historia democrática sigan na teima de igualar ós demócratas cos antidemócratas. A guerra civil non foi un acto de loucura colectiva, senón un acto de traición, de alzamento fascista en contra da Democracia. E tamén, a actual Constitución, a actual España das Autonomías son unha conquista de aqueles que sufriron a represión, o cárcere , as torturas e a marxinación social e económica.

Hai persoas empeñadas en igualar ás victimas cos terroristas. En igualar ós demócratas cos instigadores da represión. Aproveitan o vandalismo que nos derradeiros días sofreu a nosa cidade, para limpar a súa falta de sentir democrático, e chaman “rencorosos” ós defensores dos valores democráticos. A memoria histórica é a base dos dereitos fundamentais e da convivencia democrática.

Mais, ¿onde estaba eu cando a longa noite de pedra chegaba o seu fin? Era un cativo de poucos anos e vivía en Freixeiro (Narón). Miña nai sempre me conta que un día, a principios dos anos 70, a Garda Civil chegara a miña casa de madrugada. Levantáronnos a todos da cama. Revolveron toda a casa. Buscaban a tres persoas: o meu tío Leonardo Dopico, a Rafael Pillado e a Fernando Miramontes.

Mais, ¿que delito cometera o meu tío e os seus compañeiros? Un. Ter a dignidade que se lle supón a todo ser humano, defender os seus dereitos como traballadores e a súa paixón pola liberdade. Miña nai lembra sempre cando ía ó cárcere da Coruña; alí estaban o irmán e moitos outros. Aínda non podo afogar a carraxe que me produce o relato das torturas que sofrían nas mans da polícia franquista.

Eu son dos afortunados. Non necesito libros para coñecer unha parte moi importante da nosa Historia, xa que está na memoria viva da miña familia. Coñezo persoalmente a moitos dos que si fixeron a Historia e teñen motivos de abondo para reclamar a parte que lles corresponde na loita democrática. Mais, eles non piden, nin pideron nada para si.

Gracias ós tres; gracias a todos os que en verdade estivechedes no antifranquismo. Gracias a vos, teño vintecinco anos de Democracia e só oito de dictadura. Sodes os responsables de que hoxe vivamos en Democracia a pesar de quen está a reescribir a Historia da Transición, dicindo que foi unha evolución natural do antigo réxime ou unha concesión de non se sabe quen.

En definitiva, gracias Leonardo, Rafael e Fernando.