Arquivo por etiquetas: Stefan Zweig

Stefan Zweig

Poblicado o por
Resposta

Hai un relato breve deste escritor austríaco, onde describe a súa viaxe a Alxeria e a súa relación cun camareiro mozo italiano analfabeto. O cal produce nel un fondo estupor, porque nunca coñecera a ninguén que non soubera ler. Seguramente, similar ao que sentín eu, cando me contaban a de xentes que mandan audios polo “WhatsApp” por estar na mesma situación.

E como poder imaxinar a situación dunha persoa que non sabe ler? Esta mesma pregunta que facíase Zweig ten plena vixencia se, ademais, a acompañamos por toda esa xeira de “analfabetos funcionais” que non entenden o que len ou, simplemente, desbotan os libros e toda a súa capacidade creativa e crítica que estes dan a cada lectora, a cada lector.

A virtude da lectura radica na necesidade de usar a nosa cabeza para entender e ver alén de nós mesmos. É un antídoto contra a manipulación. Fainos libres e, talvez, produce unha chaga na alma que obriga a seguir buscando máis e máis respostas. Imaxinan que asalten o seu fogar – como pasoulle a Zweig – para facer desaparecer os libros da súa biblioteca? Imaxinan un mundo sen libros? Pegados ás pantallas do nosos teléfonos móbiles, vendo ducias de vídeos curtos que só pretenden a nosa indolencia?

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/stefan-zweig-5327362

Novela de xadrez

Poblicado o por
Resposta

Di Eva Veiga que soñar é a única distancia real coa morte. En min hai tamén a percepción de que a lingua elude, como ela ben asegura, un baleiro que se abraza aos días como unha árbore sen pólas nin raíces. Si, un murmurio de palabras ás que un se acostuma como ese ruído de fondo, das que queres ser un cómplice seguro.

Oxalá fose así, porque un podería pensar que hai unha oportunidade para aquelas cousas ás que non tivo ocasión de alcanzar. É imposible mirar atrás, sería tanto como saberse cego. E a vida ten os seus propios vieiros e o noso albedrío está condicionado polo berce. A meritocracia é un invento dos de arriba para que os de abaixo crean que todos somos iguais.

Se de verdade houbera algo alén, eu pediría ser editor de libros. Gústanme esas pequenas editoriais que dedican os seus esforzos á tradución de autoras e autores “clásicos” (habería que definir este término). Ultimamente, ando a ler a Stefan Zweig. Tras “Mendel el de los libros” e “Carta de una desconocida” na editorial Acantilado, estou coa “Novela de xadrez” nunha moi boa edición ao galego das Irmás Cartoné, aínda que tamén a teñen na editorial Ir Indo. Traducir obras foráneas ao galego é unha aposta pola nosa cultura.

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/novela-xadrez-5017421