Irlanda dixo non ao Tratado de Lisboa, sucesora da maltreita “Constitución Europea” (antes foron Francia e Holanda). O asunto non é que os irlandeses sexan anti europeos. Nin que sexan euroescépticos. Nin bichos raros.

A cousa é ben sinxela. Están fartos de que lles tomen o pelo. Non queren que Europa sexa un burdel onde os capitais fagan o que lles pete. Nin sesenta horas, nin Giscard d´Estaing, Blair, Merkel, Barroso, Berlusconi, Brown, Sarkozy… O capitalismo non é a fin da historia, senón un freo para o desenvolvemento da humanidade.

Os irlandeses queren unha Europa dos pobos e dos cidadáns. Unha Europa democrática, do Estado de Benestar. Igualdade, solidariedade e liberdade. Europa para as persoas, para os traballadores.

Fronte a quen pretende converter a Europa nunha mercadoría, hai xentes que falan de outra Europa que é posible. O liberalismo é a negación da igualdade e da democracia.

Para Aristóteles hai democracia cando os libres e os pobres, sendo maioría exercen a soberanía do poder. Na antiga Grecia a democracia foi a resposta dos pobres, ante a acumulación da riqueza e do poder nas poucas mans dos nobres e dos ricos. A solución á crise na construción europea é sinxela: Democracia.

Nota posterior:

Hai un artigo moi interesante sobre o resultado do referendo en Irlanda, publicado na revista “Sin Permiso”, de Harry Browne: “Referéndum sobre el Tratado de Lisboa: el resultado más dividido según clases sociales de toda la historia de Irlanda”.

A idea básica é que os traballadores votaron contra á Europa neoliberal, fronte o si das clases media – altas que se benefician en exclusiva. Á marxe de moitos máis compoñentes de tipo nacional, contraditorios uns con outros, pero que tamén contribuíron á derrota do Tratado de Lisboa.