Realmente está escrito en plena Primeira Guerra Mundial, pero parece escrito con 100 anos de adianto:
“O empuxe da expansión imperialista do capitalismo, como expresión da súa máis elevada madurez e do derradeiro período da súa vida, tende a transformar desde o punto de vista económico todo o planeta nun mundo produtor capitalista, aniquilando todas as formas produtoras e sociais atrasadas e precapitalistas, a converter en capital todas as riquezas da terra e todos os medios de produción, a transformar ás masas populares traballadoras de todos os países en escravos asalariados. En África e en Asia, desde o cabo Norte ao cabo de Fornos e até os mares do Sur, os restos das vellas comunidades do comunismo primitivo, as relacións feudais de dominio, as economías campesiñas patriarcais e as antiquísimas producións artesanais son destruídas e pisoteadas polo capitalismo, que aniquila pobos enteiros e borra do mapa vellas culturas, para colocar no seu lugar a produción de beneficio na súa forma máis moderna. Esta brutal marcha triunfal do capital no mundo, iniciada e acompañada por todos os medios: a violencia, o roubo e a infamia, tiña o seu lado “bo”: creou as condicións para a súa ruína definitiva, creou o dominio mundial capitalista ao que debe seguir a revolución mundial socialista. Este foi o único aspecto cultural e progresista da chamada gran obra cultural nos países primitivos. Para os economistas e políticos burgueses os camiños de ferro, os mistos suecos, o alcantarillado e as tendas representan “progreso” e “cultura”. Estas obras de seu, implantadas sobre condicións económicas primitivas, non representan nin civilización nin progreso, pois paga ao prezo da ruína económica e cultural dos pobos, que sufriron a un tempo todos os padecementos e horrores de dúas épocas: a das leccións do poder tradicionais da economía natural e da máis moderna e sutil explotación capitalista. Só como condición material da supresión da dominación do capital e da supresión da sociedade de clases, as obras produto da marcha triunfal do capitalismo no mundo levan o carimbo do progreso, entendido en amplo sentido histórico. Neste senso, o imperialismo traballa, en derradeira instancia, para nós”.
Rosa Luxemburgo, A crise da socialdemocracia, 1916.