Escoitei a Ramón Loureiro que O Quixote de Cervantes era un libro para ler en voz alta. Seguramente, polos poucos exemplares que debían circular nesa época e polas poucas persoas que tiñan o privilexio de saber.

Xurxo Souto citando a Irene Vallejo conta que ler no pasado non era algo mudo, como acontece case sempre hoxe. Que nos tempos antigos considerábase que ler en voz alta encerraba un feitizo inquietante. Os gregos e os romanos crían que o texto escrito necesitaba apropiarse dunha voz para alcanzar a plenitude, que se sufría unha posesión espiritual e vocal. Que a lectura en voz alta exercía unha posesión sobre o lector que superaba o espazo e o tempo. Un acto promiscuo que podía acabar en vicio se non se facía con moderación.

Talvez por iso o primeiro libro impreso sexa a Biblia de Gutenberg. Desde aquela todos os libros tiveron a deus, omnipresente en cada liña, e a Igrexa foi a institución encargada de transmitir a cultura baixo a doutrina da fe. Isto foi así até que fronte á teoloxía, unha arte puxo ao ser humano por diante: a poesía.

Estes días celebramos a nosa cultura na nosa lingua. Celebramos a escrita, a poesía e – como ben sabía Luísa Villalta – a música. O feitizo pola vida.

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/ler-voz-alta-4832633