Arquivo por etiquetas: Luísa Villalta

Cantares

Poblicado o por
Resposta

Sempre que miro cara á música popular do noso país, tanto ás cantareiras como á restante música de raíz, lévame a Rosalía e os “Cantares Gallegos”. Dicía ela que tivera o atrevemento de dar a publicar un libro que pretendía recoller, da súa man e oído, a beleza dos nosos cantares populares. Isto explica a íntima relación dela coas cantareiras, e esa relación entre música e poesía será uns dos fíos que, tamén, desenvolverán persoas como Luísa Villalta.

Seguramente, na publicación dos “Cantares”, Rosalía non foi consciente de que con ela rexurdía a nosa cultura e, amais, foi un feito histórico que unía Galicia coa modernidade da súa época, ao reivindicar a nosa identidade como país. Algo que vai a suceder con outras culturas de grandes nacións europeas, fronte á uniformidade herdada das vellas guerras napoleónicas.

Mais, é certo que a música popular galega, aos que fomos criados en barrios obreiros chegounos por outras vías. Xunto ao “hard rock” o que ás veces oíase eran Os Tamara, Ana Kiro, Pucho Boedo e, de xeito especial, Amancio Prada. Se Rosalía é a máis cantada na nosa terra, este último debe ser quen máis traballos musicais ten coa súa poesía. Eles, todos, son cultura viva de Galicia.

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/cantares-5291096

Ler en voz alta

Poblicado o por
Resposta

Escoitei a Ramón Loureiro que O Quixote de Cervantes era un libro para ler en voz alta. Seguramente, polos poucos exemplares que debían circular nesa época e polas poucas persoas que tiñan o privilexio de saber.

Xurxo Souto citando a Irene Vallejo conta que ler no pasado non era algo mudo, como acontece case sempre hoxe. Que nos tempos antigos considerábase que ler en voz alta encerraba un feitizo inquietante. Os gregos e os romanos crían que o texto escrito necesitaba apropiarse dunha voz para alcanzar a plenitude, que se sufría unha posesión espiritual e vocal. Que a lectura en voz alta exercía unha posesión sobre o lector que superaba o espazo e o tempo. Un acto promiscuo que podía acabar en vicio se non se facía con moderación.

Talvez por iso o primeiro libro impreso sexa a Biblia de Gutenberg. Desde aquela todos os libros tiveron a deus, omnipresente en cada liña, e a Igrexa foi a institución encargada de transmitir a cultura baixo a doutrina da fe. Isto foi así até que fronte á teoloxía, unha arte puxo ao ser humano por diante: a poesía.

Estes días celebramos a nosa cultura na nosa lingua. Celebramos a escrita, a poesía e – como ben sabía Luísa Villalta – a música. O feitizo pola vida.

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/ler-voz-alta-4832633