Di Eva Veiga que soñar é a única distancia real coa morte. En min hai tamén a percepción de que a lingua elude, como ela ben asegura, un baleiro que se abraza aos días como unha árbore sen pólas nin raíces. Si, un murmurio de palabras ás que un se acostuma como ese ruído de fondo, das que queres ser un cómplice seguro.

Oxalá fose así, porque un podería pensar que hai unha oportunidade para aquelas cousas ás que non tivo ocasión de alcanzar. É imposible mirar atrás, sería tanto como saberse cego. E a vida ten os seus propios vieiros e o noso albedrío está condicionado polo berce. A meritocracia é un invento dos de arriba para que os de abaixo crean que todos somos iguais.

Se de verdade houbera algo alén, eu pediría ser editor de libros. Gústanme esas pequenas editoriais que dedican os seus esforzos á tradución de autoras e autores “clásicos” (habería que definir este término). Ultimamente, ando a ler a Stefan Zweig. Tras “Mendel el de los libros” e “Carta de una desconocida” na editorial Acantilado, estou coa “Novela de xadrez” nunha moi boa edición ao galego das Irmás Cartoné, aínda que tamén a teñen na editorial Ir Indo. Traducir obras foráneas ao galego é unha aposta pola nosa cultura.

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/novela-xadrez-5017421