Hai uns dous anos, tiven a sorte de ser invitado a presentar o meu segundo poemario na Biblioteca Municipal de Miño. Alí atopeime como en casa e, quizais por iso, sen pudor faleilles de que a mellor forma de ler poesía era pensar que cada poema non é máis que unha posible candidata a letra de canción. Eu era plenamente consciente de que esta “confesión” para moitos é un anatema.

Ser “poeta” é algo recoñecido socialmente, mais o oficio de “letrista” é unha “arte menor” que nin sequera chega a ter categoría. Talvez non sexa máis que unha falsa controversia. Na música que eu gardo están poemas musicados de xente como Celso Emilio Ferreiro. O “Deitado fronte o mar” é un poema que defende a lingua galega e, tamén, aos desherdados deste país.

Se rascamos un pouco veremos que a poeta máis cantada polos nosos músicos é Rosalía. Así como todos aqueles poetas de relevancia para a nosa cultura. Quizais, sexa porque eles teñan interiorizado melodías. Mais, para os galegos a escrita, e a poesía en primeiro lugar, é un xeito efectivo de compromiso militante, apostar pola transformación social e volvendo a Celso Emilio, para saber que nunca debemos perder o norte na procura da felicidade das persoas.

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/deitado-fronte-ao-mar-4839822