Hai quen cre que ter máis dunha lingua debe ser castigado, considerándoa unha ameaza para o seu xeito de vida. Até pode chegar a consideralo unha ofensa ou crerse en dereito de se proclamar un novo señor dos exércitos. Máis se considera que: “Aquí hai un pobo unido que fala a mesma lingua. Se empeza facendo isto, ninguén podería privalos desde agora de faceren o que lles veña á cabeza” (Xen 11,6).

Un considera que pode haber outras formas de afrontar a cuestión. Considerar que a existencia de múltiples linguas non é ningún castigo. Indubidablemente, supón un esforzo aceptar a pluralidade da realidade. As persoas temos a mala costume de oír pero non escoitar. Pasa moito cando se comparte a mesma fala.

A existencia de outra lingua implica a necesidade de prestar atención a quen temos diante, intentar escoitar e procurar entender e facermos entender. Obriga a poñerse na pel da outra persoa. Buscar un espazo común. É unha oportunidade para romper as fronteiras imaxinarias que fanos reféns das nosas eivas. É unha oportunidade para a convivencia, aceptando as nosas diferenzas.

Nós temos a capacidade de usar o castelán e coa nosa lingua propia, co galego, ábresenos un mundo inmenso como a Lusofonía.

https://www.diariodeferrol.com/articulo/opinion/babel-4602388