Reseña de J. Torregrosa sobre “A Terra Infinita”

…La veterana Amistad que le profeso al autor de este infierno lírico recién nacido en forma de poemario, primógénito de un poeta clandestino mas no por ello menos luminoso, me lleva a escribir estas líneas, ojalá capaces de transmitir siquiera unas pocas emociones de todas las despertadas a través de su lectura…

¡Cuánto duelen Amor y Desamor, ese ciclo fatal al que parecen condenados los que Aman…! Se me antoja ahora que la Amistad, incluso en su ruptura, no es capaz de causar tal desamparo…

Cuarenta poemas, en gallego y castellano, escritos con pasión- sin compasión- sobre lo que el Amor puede y debe ser y sobre lo que acaba por convertirse algunas veces… Ecce homo

Contemplar al amigo abriéndose en canal para purificarse en una cremonia donde el cáliz va a apurarse hasta las heces, no es fácil de llevar; hasta incluso abrazarlo se convertiría en inútil intento de apagar un incendio con tus lágrimas…

¿Triunfa el Amor, en un final feliz, cuando el texto agota su andadura…? Lo que sí sobrevive es la Pasión, ave fénix encargada de consolar a los que aman pero no son amados- o todavía peor: condenados a olvido-, clamando en el desierto su soledad sonora en alarido.

Doy fe de que Nadie- el gigante cegado por Ulises- jamás se hubiese atrevido a escribir como lo hace Manuel Anxo acerca del Amor, tan al desnudo, tan cubierto de sangre, coronado de rosas…

Gracias, Amigo.

https://josetorregrosa.wordpress.com/2021/04/30/a-terra-infinita-de-manuel-anxo-cendan-dopico/

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.