Levo días reflexionando sobre o que están a escribir os meus amigos Jordi, Iván e , quen aínda non coñezo persoalmente, Fariña sobre as primarias americanas. A min tamén gústame Barack Obama, pero non sei se é efecto do magnífico vídeo feito polo fillo de Bob Dylan, que tedes arriba, ou porque é negro. Quizais, porque representa a esperanza de cambio nos Estados Unidos. Porque, abre a porta á outra América que é posible. Pero, ¿é un vieiro adecuado para as nosas ansias de cambio nos EEUU ou só un espellismo, produto dos mass media e dos nos desacougos?
O certo é que Barack Obama non é de esquerdas. Forma parte das minoritarias clases medias asentadas, el é un representante da minoría de afroamericanos integrados na sociedade oficial americana. A esquerda, ou as diversas esquerdas, como os Socialistas Democráticos dos EEUU, son forzas testimoniais, á marxe de que haxa moitos movementos sociais de esquerda sen tradución electoral que traballan na defensa dos dereitos dos inmigrantes, contra o cambio climático, contra a guerra de Iraq, ou outros de diverso tipo.
Un dos problemas básicos da debilidade estrutural da esquerda estadounidense é que a clase obreira norteamericana, a diferenza da europea, non se reivindicou como clase emerxente que reclama para si o exercicio do poder democrático. Non asumiu que son os descamisados – como diría Alfonso Guerra – traizoados polos burgueses da Revolución Francesa e Norteamericana, que unha vez aupados esqueceron as súas promesas de igualdade, fraternidade e liberdade, defendendo a súa supremacía como clase dominante, tanto na política, como nas relacións económicas e sociais.
¿Cal sería entón a ubicación de Obama na tradición europea? ¿Un social liberal de moitos que comparten comigo militancia socialista? Pode. ¿Ou máis ben iso tan difuso e indefinido que se chama “centro político”? En España, iso chamábase “CDS”, ¿lembrades?
Así, dentro deste panorama, Obama representa un salto cualitativo, incluso fronte a Hillary Clinton. O problema dela (incluido o seu apoio á política de Israel) é que tamén é unha representante do status quo, da vella clase política necesitada dun cambio de programa, de renovación dos discursos e xeneracional. Pero, ¿o programa de Obama vai máis alá das vellas receitas dos liberais de esquerda? ¿Terá as mans libres, sen ataduras coas multinacionais que financian as campañas dos candidatos? ¿Cal sería a súa política para oriente medio e para Europa? ¿Será capaz de convencer e mobilizar á ampla clase traballadora americana apática, aos inmigrantes nacionalizados e aos sectores máis dinámicos das clases medias urbanas? Oxalá!
Quizais, por iso esperamos moito de Obama (o fracaso da esquerda norteamericana tamén é o noso fracaso). Quizais, por iso nos confundimos e nós tamén dicimos… Yes, we can!
Nota á marxe: Creo que nos gusta máis a campaña americana que a nosa. ¿E iso?
manuelcendan.com 
Ola gracias por leerme, a ver se nos coñecemos pronto. Para min Obama é de esquerdas porque é importante contextualizar, na política Americana actual é moi de esquerdas, outra cousa é que o vexamos cos nosos ollos, recorda que no 2004 os meus compañeiros de XSG e a maioria da xente decia que Zapatero era pouco de esquerdas, e decíao pola súa linguaxe de moderación, que non falaba cos tópicos de esquerdas etc.
Recomendo leer a audacia da esperanza,o libro de Obama que está traducido ó español, nel fala de cousas como as campañas electorais, el propon que as eleccións sexan en fin de semana para promover o voto, sobre todo dos traballadores, e el négase a recibir financiación dos grupos de presión, eso fixo que moitos pensasen que non ía ter cartos, pero leva aportacións de xente con cheques pequenos, xa sobrepasou o medio millón de personas que lle aportan cartos, e o fundamental quere cambiar o modelo de financiación das campañas.
Creo que ainda non ten gañado, máis, creo que o ten dificil, que Clinton sería unha boa presidenta, pero que non conseguiria o seguro médico (seguridade social) e Obama si, e sobre todo para o mundo para Africa por exemplo sería unha revolución, produciria unha revolucion democrática, a mesma que supuxeron os Kennedy, o que pasa é que a eles mataronnos, esperemos que a Obama non o maten.
Espero que teñas razón, pero o aparato do Partido Demócrata pode acabar por afogar a Obama se rompe o status quo imperante, e sen unha organización detrás, aínda que fora Presidente tería os días contados. Para transformar as sociedades son necesarias grandes organizacións de masas, que logren implicar ao conxunto da sociedade, e ademais, é necesario unha tradición política cultural que nos USA, eu, a verdade descoñezo se existe.
Mira os problemas que ten Chávez en Venezuela, non teñen tradición de esquerdas e desde logo nesta xeración sería un éxito se lograran enraizar unha cultura organizativa democrática e de participación, que non dependa da menor ou maior apatía da maioría da sociedade.
En fin, ogallá teñas razón.
Unha aperta.